One Year with the Prince

Hoofdstuk 1

Ik zat in de klas voor me uit te staren. Ik had al de hele tijd een liedje in mijn hoofd en neuriede met het liedje. "Mevrouw Steenschepper! Wilt u daar mee ophouden?!" Zei mevrouw Kantel. "Wilt u mij dan alstublieft geen mevrouw meer noemen?" Vroeg ik terwijl ik kreunde. Mevrouw dan voelde ik me meteen zo oud. "Deal!" Ik stopte met neuriën. Ze slaakte en zucht en begon met praten. "Zoals jullie weten gaan we morgen op excursie naar het Konings huis." Ik kreunde er zachtjes bij. Ik heb nooit wat met de koninklijke familie gehad. Waarom leven hun in zo'n groot huis. Ik bedoel maar in plaats dat ze alles van echt zilver en goud moeten doen en hun huis zo gigantie's is. Kunnen ze ook gewoon in een normaal huis wonen en hun geld investeren in het land en niet in hun zelf. "De Prins mag een iemand uit kiezen die voor een jaar in het Paleis mag verblijven dus kom op tijd en kleed je netjes en mooi aan. De bus vertrekt morgen om 8 uur dus ben hier 30 minuten eerder!" Zei ze streng. Iedereen knikte. En toen ging de bel. Eindelijk was school afgelopen. Ik huppelde de school uit. En zette meteen mijn muziek aan. Ik had geen vrienden want ze gebruikte me altijd alleen maar voor dingen dus en ik vond stilte veel fijner. Ik zong mee terwijl ik naar huis liep. Toen ik thuis kwam en alles aan mijnmoeder vertelde was ze zo blij en bleef maar door kletsen. Ik zei dat ik naar boven ging en plofte op bed. Ik ben by the way Lisa Steenschepper. Ik heb goudblond haar en blauwe/groene ogen. Ik ben niet zo groot en haat jongens. Vooral als ze groter zijn dan mij. Ik dacht na. Hoe zou die prins er uit zien. Ik probeerde me zijn kop voor te stellen maar het lukte niet. Ik zuchtte. Waarom moest je perse mee. Ik bedoel maar ik wil daar dus echt niet zijn. Ik pakte mijn laptop en mp3 en zette er weer een nieuwe lading muziek op voor morgen. Ik was dus echt niet van plan om op te letten in het koningshuis ik hoef het niet te weten en dat wil ik ook zo houden. Ik ging weer naar beneden voor het eten wat mijn moeder had klaar gemaakt. Nadat ik had gegeten ging ik maar naar bed.

De wekker ging en ik sloeg hem zowat kapot. Ik pakte een korte broek met een zwart helmpje en een groen Adidas vest. Ik liet mijn haar los hangen. Ik deed alles zo simpel mogelijk zodat die stomme prins mij niet zou kiezen. Ik deed mijn ketting om die ik van mijn vader had gekregen. Mijn vader was een paar jaar gelden om gekomen bij een auto ongeluk. Ik zuchtte nog een keer heel hard en liep toen met mijn muziek in mijn oren naar school. Toen ik jammer genoeg op school was aan gekomen kreeg ik meteen een preek dat ik me mooier had moeten aan kleden. Ik glimlachte toen ik alle andere kinderen in mooie jurkjes zag staan en de jongens in pakken. Ik stapte de bus in en ging bij een raam zitten. Hopelijk was deze dag snel voorbij. Het Paleis was niet heel ver weg minstens een uurtje reiden dus staarde ik maar uit het raam genietend van de muziek.
Toen we helaas aankwamen stapte iedereen uit en hapte naar adem toen ze het Paleis zagen. Ik daar in tegen zuchtte diep. Er kwam een mevrouw aan lopen die begon te praten. Veel kreeg ik niet echt mee want mijn muziek was interessanter. Ik had mijn oortjes onder mijn haar verstopt en het kabeltje onder mijn vest zodat niemand het merkte. Het enige wat ik eigenlijk mee kreeg was dat we ons moesten opsplitsen in 10 groepen. Ik sloot me gewoon ergens bij aan. De kinderen waarbij ik zat waren net zoals ik niet echt mensen die vrienden hadden. Ik werd uit mijn gedachtes gehaald door een meisje die op ons af kwam lopen. "Hoi ik ben Anna en ben vandaag jullie gids. Ik werk hier in het Paleis als dienstmeisje dus ken ik het het Paleis." We knikte allemaal en zeiden onze namen. Toen liep ze weg en wij moesten volgen. We gingen als eerst naar de tuinen. Het was zo groot dat ik de nijging had om op de grond te gaan liggen. Ja het is een beetje raar maar ik lig vaak op de grond. Dat ligt gewoon fijn. De hele tuin was vol met bloemen en bomen. Echt in een woord 'Prachtig'. Daarna liepen we door naar de dingen die ik dus gewoon belachelijk vond. Zoals de Keuken die zo groot was als mijn hele huis. De eetzaal. Nou daar konden gemakkelijk 1000 mensen in. De vrouwe kamer. Daar ga ik gewoon niet eens aan beginnen. En dan had je ook nog eens een mannen kamer. Echt in een woord 'Belachelijk'. Wat Anna allemaal zei boeide me niet en kon ik ook niet verstaan door mijn muziek. We laste even een pauze in omdat we alweer 3 uur bezig waren. Gelukkig had ik veel muziek op mijn mp3. Er was een hele tafel vol met eten. Omdat het lente was maar al heel warm stond er veel fruit op tafel. Ik pakte een stuk water meloen en genoot van de warme zonnen stralen op mijn gezicht. Ik hoorde iedereen naar adem happen maar het boeide me niet zoveel. Ik hoorde veel gelach en gegiechel maar daar bestede ik ook geen aandacht aan. Het enige waar ik naar kon kijken waren de mooie bloemen waar veel bijen en vlinders op gingen zitten. Nadat iedereen klaar was met eten, drinken en naar adem happen gingen we weer verder met de vreeslijke rondleiding. Na een tijdje lopen door gangen kwam er een jongen een deur uit lopen en ging voor me staan. Iedereen liep door dus ik stapte op zij om langs hem heen te lopen maar hij stapte ook op zij. Hij begon tegen mij te praten maar ik hoorde het niet vanwege mijn muziek. Ik deed een oortje uit en hij zag het en begon te lachen maar bleef door gaan met mij irriteren. Nadat we een tijdje dat hadden gedaan raakte ik heel erg geïrriteerd en je wil mij niet geïrriteerd hebben. "Echt waar ga gewoon aan de kant!" Schreeuwde ik bijna. Hij grinnikte luid en grijnsde nog harder. Ik zuchtte luid en balde mijn handen tot vuisten. Ik wou hem net een klap gaan geven toen iemand luid riep "Prins Charles wat doet u nou hier?" De jongen keek om en antwoordde "Ik had even pauze." Het groepje kwam terug en kwam om hem heen staan. "En waarom liep jij niet mee?" Vroeg Anna meer nieuwsgierig dan boos. "Deze jongen viel me lastig!" Zei ik boos terwijl ik naar de jongen wees. Hij begon uit het niets te lachen. Ik wierp hem een boze blik waardoor hij nog harder begon te lachen. "Wat lach jij nou weer?!" Vroeg ik op een boze toon. Het groepje kinderen begon me nu ook uit te lachen. Ik moest me nu echt in houden om ze niet allemaal te slaan. Ik hoorde Anna naar adem happen. Ik keek haar met een vragende blik aan. "Weetje wel wie dat is?" Vroeg ze geshockeerd. Ik schudde mijn hoofd van nee. "Dat is prins Charles!" Zei ze nog steeds met een blik dat ze het niet kon geloven. Ik keek naar de jongen. O. "Hij is de prins?" Vroeg ik haar ongelovig. "Ja dat ben ik. Ben ik niet waar je altijd over hebt gedroomd?" Vroeg hij met een grijns. "Ja als ik een nacht merrie had." Zei ik met een uitdagende grijns. "Aah dat doet pijn. Ik kom altijd in dromen voor van meisjes. Ik ben gewoon fantastisch!" Zei hij terwijl hij zich bewonderend aan keek. "Aaaaah je gigantische ego plet me!" Zei ik dramatisch. Ik hoorde Anna kuchen waardoor het oog contact werd verbroken door mij. Ik keek haar aan en zij zei dat we verder moesten gaan. Ik knikte en zei het zelfde terwijl de kinderen en de prins pruil lipjes trokken. "Wacht hier!" Zei prins Charles opeens. Hij verdween in zijn kamer waardoor er een glimlach op mijn gezicht kwam maar even later kwam hij terug en mijn glimlach verdween weer. "Ik mag met jullie mee lopen!" Zei hij blij. Ik zuchtte en rolde met mijn ogen. Iedereen juichten maar ik deed mijn muts op en zette mijn geluid op 20 zodat ze me niet lastig vielen. Ik werd de hele tijd gepord door een hele irritante Prins. "WAT!!" schreeuwde ik op geven moment. Iedereen keek naar ons. "Welk liedje luister je?" Zei hij met een glimlach en een grote grijns die ik er zo graag af wou slaan. "Gaat je niets aan." Zei ik simpel weg en stampte weg. Ik moet hier weg. Ik keek om me heen en zocht naar de uit gaan. Toen ik hem eindelijk had gevonden en buiten stond begon ik kwaad aardig te lachen. "# evil lach!" Zei ik tegen mezelf. Ik liep naar de poort en ging zitten. "Kunnen we u ergens mee helpen?" Vroeg een wacht. "Zeg maar je en nee ik wacht hier gewoon op de rest van de groep." Zei ik met een glimlach. Ze glimlachte terug en gaven een knikje en liepen toen weg. Ik sloot mijn ogen en viel langzaam in slaap.