One Year with the Prince

Hoofdstuk 16

Voordat ik begin met het nieuwe hoofdstuk van 'One Year With The Prince' wil ik jullie allemaal bedanken voor het lezen van mijn boek. Ik hoop dat jullie het blijven lezen tot het einde van het boek. 

Ik aaide haar hoofd en keek hoe ze sliep. Soms schrok ze wakker en keek me dan angstig aan. Het was gemeen van mij om haar te laten schrikken maar ik wou horen of ze ook van mij hield. Ik hield van haar en was dan ook blij dat ze weer in mijn armen lag. Opnieuw schrok ze wakker en keek me angstig aan. ''Rustig maar, het is oké je bent bij mij.'' ze knikte en legde haar hoofd weer op mijn borst. Ze sliep weer. De deur ging langzaam open en mijn moeder en vader kwamen binnen. Ze wouden me blij omhelzen, maar ik deed mijn vinger voor mijn mond en wees in stilte naar Lisa. Mijn moeder deed haar handen voor haar hart en wierp een glimlach naar mij toe die zei :'Aaaaah wat schattig.' mijn vader keek meer van :'Goed gedaan zoon.' Ik wees naar de deur zodat ze weg gingen, ze wierpen me lucht kusjes toe en verlieten de kamer. Ik ging weer verder met het aaien van Lisa's hoofd. 

Lisa

Ik schrok opnieuw wakker met het idee om Charles te verliezen.  Ik keek naast me en zag Charles slapende gezicht. Zo zacht mogelijk klom ik uit bed zodat ik Charles niet wakker maakte. Ik liep door de donkere gangen van het paleis en vroeg me af hoe ze het paleis zo snel hadden gerepareerd. Ik bleef door lopen tot dat ik bij een groot raam kwam, het maanlicht scheen op mijn gezicht. Druppels vielen kapot op het raam, Ik liep naar het raam toe en legde mijn hand op het raam. Kou. Dat was het enige wat ik voelde. Mijn ogen waren opgezwollen van al het huilen dat ik had gedaan. Ik hoorde donder en niet veel later zag ik dan de eerste licht flits. Voor een seconden zag ik mijn spiegelbeeld. Voor een seconden zag ik dat ik grote wallen onder mijn ogen had en mijn haar net als een vogelnest zat. Negatieve gedachtes spookte door mijn hoofd, ik werd langzaam ziek in mijn hoofd. Ik pakte mijn mobiel uit mijn zak en deed mijn oortjes in mijn oren, en zette een liedje op. Bij de eerste noot van het liedje vielen er opnieuw tranen als de regendruppels naar beneden. Ik was er kapot van dat Charles dat grapje had gedaan, ik was al bang om hem kwijt te raken en door dat hij dat had gedaan kon ik niet meer rustig slapen. Ik stond weer op en liep verder, mijn voeten bewogen maar in mijn gedachtes was ik maar op een plaats. De oude garage. Ik sloot mijn ogen voor een seconden en zag het weer voor me hoe Camille werd neer geschoten. Het moment dat haar lichaam de grond raakte opende ik mijn ogen. Nog meer tranen kwamen naar beneden. Een menging van verschillende gevoelens leken mijn hart en geest langzaam op te eten. Ik deed mijn armen stevig om me heen en begon sneller te lopen. Waarheen? Ik had geen idee. Het enige wat ik wist was dat ik het moest vergeten. Maar hoe? Hoe kon je vergeten hoe kon je vergeten hoe iemand dood ging recht voor je ogen. Nog diep in gedachtes liep ik tegen iemand aan. ''Mevrouw gaat het wel?'' Ik keek omhoog en zag een jongen. ''Nee het gaat niet.'' een zielige glimlach kwam op mijn gezicht. "Wat is er dan, misschien kan ik u helpen.'' Ik schudde mijn hoofd en zei :'' Nee u kunt me niet helpen, als u me nu wilt excuseren, ik ga weer terug naar mijn vriend.'' Ik draaide me om en liep terug naar Charles. ''Is uw vriend in de zieken vleugel?'' Ik draaide me om en knikte. ''Bent u dan toevallig de vriendin van een van de soldaten die tijdens het redden van de prinses  en prins gewond is geraakt?'' Ik schudde mijn hoofd. ''Nee ik ken geen soldaat, dus sorry.'' ..Maar voor wie gaar u dan daar heen?'' Ik draaide me om en rende naar de kamer van Charles. ''U bent de prinses.'' ik hoorde de man het nog fluisteren. Ik deed de deur open en rende naar binnen, ik draaide de deur op slot en wachtte af. Het was helemaal stil op de gang na die aanval op Charles vertrouwde ik die man niet. ''Hey, wat is er?'' Ik keek om en zag Charles omhoog komen. ''Niets.'' ik liep op hem af en ging naast hem liggen. Charles ging op zijn zij liggen zodat hij mij aan kon kijken. ''Als het niets was dan had je de deur niet op slot gedraaid.'' Ik keek hem aan met een blik die al genoeg zei. ''Waar was je eigenlijk heen?'' ik haalde mijn schouders op. ''Ik moest gewoon even mijn benen strekken.'' Opnieuw legde ik mijn hoofd op zijn borst en dacht weer na. Er werd op de deur geklopt en niet veel later ging de deurklink omlaag. ''Prins Charles, kunt u de deur open doen?'' Ik stond op en liep naar de deur. Even bleef ik twijfelen maar ik deed de deur open. De jongen van net in de gang stond in de deur opening. ''Hey, dus je bent de vriendin van de prins, dat had ik nou niet verwacht. ''Carlos! Zo praat je niet tegen je toekomstige koningin!'' Carlos en ik keken meteen naar Charles. ''Koningin, jij?'' Carlos wees naar mij waardoor ik me beledigd voelde. ''Is daar wat mis mee?!'' mijn stem klonk geïrriteerd en ik sloeg mijn armen over elkaar heen.  ''Nee hoor, het is gewoon. Het is gewoon dat ik het niet had verwacht. Vooral niet omdat je maar zo gewoontjes bent.'' De ogen van Charles schoten open. ''Zeg hou jij eens even je mond!'' De stem van Charles klonk boos en je kon het ook aan hem zien. ''Rustig, rustig ik zit je alleen maar te stangen, broertje van me.'' Ik keek van Carlos naar Charles. ''Wacht even wil jij nou beweren dat jij de broer bent van Charles.'' Carlos knikte blij. ''Nou dat is ook nog eens een verassing.'' Ik keek nog steeds verward van de een naar de ander.

En dat was dan hoofdstuk 16. Nogmaals bedankt voor het lezen van het boek, want door jullie heb ik mijn doel bereikt en dat was 1000 lezers. Echt heel erg bedankt. Laat weten wat je vind en stem op het hoofdstuk dat jij het mooist, leukst of verdrietigst vind.