de vlucht

Ik weet het nog goed, ik was 9. 

Karina en ik zaten op de schommels te praten over ons poppenhuis dat we wilden gaan maken. 

Of nee, eigenlijk praatte Karina, ik staarde voor me uit. 

"we kunnen de gordijnen wel rood kleuren, dat is mooi, want gordijnen horen rood te zijn" zei ze terwijl ze driftig handgebaren maakte. 

" en er moeten wel twintig katten in wonen! Vind je ook niet?"  

"Huh?" Antwoordde ik beduusd. 

"is er iets? Vind je rode gordijnen niet mooi?"  

" umm ja" mompelde ik. 

Ze keek me even met een niet begrijpende blik aan . 

Toen vervolgde ze haar verhaal. 

"het tapijt kan roze zijn, en we kunnen roze banken hebben en een roze tv en -"  

"Karina" onderbrak ik haar "je moet me iets beloven"  

Haar gezicht werd serieus. 

"beloof je me dat we voor altijd vriendinnen blijven?"  

... Het was even stil. 

"tuurlijk!! Bffs for ever!" Riep ze. 

"maar wat als je naar een andere klas gaat?" Vroeg ik. 

Met een zelfverzekerde grijns keek ze me aan. 

"dan ga je gewoon bij me in de les zitten, maak je maar geen zorgen"  

En dat stelde me gerust. 

Karina en ik zouden voor altijd bff zijn en alles zou goed,komen.

Gelukkig wist ik toen nog niet, wat zou komen. 

Want een paar jaar later zou mijn wereld op zijn kop worden gezet.

________________________________________

Een paar weken later zaten we in de klas te rekenen. 

Ik was goed in rekenen en was helemaal verdiept in mijn sommen totdat ik ineens een snik naast me hoorde. 

Ik draaide me om, en keek recht in het gezicht van Karina. 

Haar ogen waren rood omrand en het leek.alsof ze elk moment in huilen kon gaan uitbarsten. 

"umm mevrouw, wij zijn onze jas vergeten op te hangen" 

Ik wist dat ze niet snel huilde, en dat als ze huilde ze zich ervoor schaamde. 

"ja, ga maar" riep de lerares. 

Zodra we de deur uit, en uit het zicht van de klas waren, barstte ze in huilen uit. 

Ik hield haar haar uit haar gezicht, terwijl ze huilde. 

"ik .. ik... Ze mogen ... Niet *snotter* ze mogen ... Niet .. afpakken" 

"rustig, huil eerst maar even uit"  

" ze .... *snotter* ... Mogen ...., Ze mogen hem ... Niet afpakkun " huilde ze. 

"wie?" Vroeg ik. 

Er volgde een stilte, terwijl de tranen over haar wangen rolden. 

"niet huilen, alles komt vast wel goed" zei ik terwijl ik een arm over haar schouder sloeg. 

" neehee ze hebben mister snuggels afgepakt!!"  

En ze barstte weer in tranen uit.

Mister snuggles was een knuffel die ze had gekregen van haar biologische moeder. 

Nadat haar biologische moeder was overleden was haar vader al snel weer getrouwd met een collega. 

Haar vader was een nare man, hij werkte 60 uren in de week, net als Karinas stiefmoeder. 

Het grootste gedeelte van de tijd waren ze er niet, en als ze er waren scholden ze haar uit of zeurden dat ze nooit iets deed.

"maar waarom pakten ze hem af dan?"  

"omdahat ik *snif* niet al mijn taken in het huishouden had gedaan" 

"wat een sukkel !!(ik was negen dus ik wist nog niet zoveel scheldwoorden). 

"echt? Was dat niet mijn schuld?" Vroeg ze door haar tranen heen. 

"tuurlijk niet!"  

Ze klaarde weer wat op, ik depte wat tranen weg. 

"zullen we zo naar mijn huis gaan? Want ik heb eigenlijk ook geen zin meer om naar de les te gaan" en ja, ik wist dat dit spijbelen was, maar toch vroeg ik het. 

Want ik wist dat als de lerares en de klas haar rood omrande ogen zagen, ze ernaar zouden vragen, en dan zou ze zich nog rotter voelen. 

En dus spijbelden we.

-------------------------------------------------------

Dit was het eerste deel ^^