Promises (One Shot)

Chapter 5

"S-so its you." his voice was shaking.

"He always talked about you, he would always say how much he loves you. Noong mga panahong may sakit na siya, ikaw pa din ang nasa isip niya. He said he couldn't say goodbye to you. Sabi niya, ayaw niyang makita kang malungkot sa oras na mawala siya kaya he chose not to say goodbye. Wait i have to give you something" pagkasabi niya nun ay umalis siya sa unit ko. After ilang minutes, bumalik siya.

"This," sabay abot niya ng isang envelope sa akin. 

"He told me to give this to you, but I wasn't able to. I'm sorry, I tried pero hindi ko alam ang buong pangalan mo, hindi ko natanong sa Mom niya or sa ama namin dahil simula noong mamatay siya ay tila lalo na akong nawalan ng puwang sa pamilyang iyon."

I was just crying the whole time na sinasabi niya iyon. I can't believe it. 

"Thanks" was all I could say to him.  It's a letter from him. I always wated him to write a letter for me, pero ayaw niya. Lagi niyang sinasabi na pangit ang sulat niya. I know his writings dahil sa nakikita ko ang notebooks niya before, and I could say na siya nga ang nagsulat ng letter na hawak ko ngayon.

"Autumn, 

First of all I want to say I love you so much, at hindi yun magbabago, kahit wala na ako sa tabi mo. 

I want to say sorry for being coward, hindi ko kayang magpaalam sa iyo. gusto ko ang huling pagkikita natin ay hindi puno ng kalungkutan. I'm sorry kung hindi kita napaghanda bago ang paglisan ko. Mahal na mahal kita Autumn at hindi ko kakayanin na makita kang nasasaktan at sobrang lungkot. Gusto kong magpasalamat dahil sa kahit maiksi lang ang buhay ko ay sobra akong naging masaya kapiling ka. Nakalimutan ko ang sakit at takot na dulot ng karamdaman ko dahil sayo, inisip kong lumaban para sa buhay ko because of you. Kaso wala e, hanggang dito na lang siguro talaga ang buhay ko. Believe me I tried, pero mahirap kalabanin ang tadhana. Huwag mo sanang isipin na hindi totoo lahat ng sinabi ko sayo noon. I meant every word I said to you. Ikaw lang ang mahal ko, walang iba, hindi mo man ako nakikita, I will never leave you, patuloy akong magbabantay sayo. Mahal na mahal kita Autumn. Patawarin mo ako sa paglisan ko. Huwag mo sana gawing malungkot at buhay mo nang dahil lang sa pagkawala ko. I want you to be happy. "

Parang pinunit ang puso ko noong mabasa ko ang sulat niya. Iyak ako ng iyak. Niyakap ako ni Vann.

"Vann, ang unfair infair niya no? Iniwan niya tayo, saglit lang niya tayong pinasaya pero nawala din siya." parang falls ang mga luha ko sa pagdaloy.

"Shhhh, Autumn, I'm sure he's just here, and he wouldn't want to see you crying." pinalo ko siya ng mahina.

"Don't tell me not to cry, ikaw tong unang umiyak sa atin." 

"nakakatawa man isipin, pero mukhang pinagtagpo tayo ng tadhana para palakasin ang loob ng isa't isa" sabi niya while still hugging me.

"Maybe, yes. And it's a good thing na nakilala kita, nakatagpo din ako ng isang tao who feels the same." 

"From now on, promise me, don't think that you're alone. I will always be here, with you Autumn."

"I promise."

Years had passed, Vann and I are both working. We had our own families. Yep, hindi kami ang nagkatuluyan. After what happened that night ay naging magkapatid ang turing namin sa isa't isa. Sa isa't isa namin nahanap ang Jasper na parehong nawala sa amin. Though, we had our familes, we kept our promises together. Hindi namin iniwan ang isa't isa.