Hanggang Kailan?

Ang simula. . .

Hi! Ako nga pala si Maria Victoria Josephina Huco isang accomplising Psychology student sa University of San Juan de Señora ayan na naman sila. . .

Nagsisimula nanaman sila, itong puso ko na tila walang tigil kaka kabog sa tuwing nakikita ko sha. . .

Isang hinga ng malalim, hinigpitan ko ang hawak ko sa aking libro at taas noo akong lumakad sa hallway.

Hindi ako maganda, confident lang. Hindi rin ako talented, pero masarap naman akong magluto. Ewan ko ba kung talent na maituturing yun, may restaurant kase kame. Hindi naman ganun kalake, sakto na sa isang daang tao.

Hindi rin naman ako matalino, sakto lang para makapasa sa paghihirap ng apat na taon kong pagaaral.

4th year college na kase ako,

Apat na taon narin aking umaasa sa isang lalakeng nakabihag ng puso kong sabog. . .

Sabi nila wag daw umasa lalo na kung wala namang pwedeng mangyare dito

Pero mas mahirap naman umasa sa parang meron

Aminin mo man o hindi, oo ang sagot diyan.

Mahirap kase pagka may feelings na naiinvolve sa isang bagay, dahil sa feelings nakakagawa ka ng mga action na mapupusok.

Isa na diyan kapagka sobrang saya mo. . .

Pagka naman sobrang lungkot. . .

At minsan ang galit at ang inis. . .

Psychology student ako, kaya naman alam ko ng kumilatis ng isang tao, ang behavior nito. . . Well bukod sa kung ano ang iniisip nito.

Isa rin akong writter sa school magazine namin, kaya naman minsan naiinterview ko sha.

Varsity player sha ng Basketball

Matangkad, Chinito, Gwapo. . .

Malapit sa diyos, magalang, mabait...

Sa tuwing end ng school year ibinibigay nila saken ang pag iinterview kay Luke San Juan

Hindi sha ang may ari ng eskwelahan na ito, Hindi sila mayaman. May Kaya lang, ewan ko pero tuwing pumapasok ako at pagka baba ko ng jeep nakikita ko sha na pumapasok na naka kotse. Muka namang hindi sakanya, Toyota Vios kase na kulay puti. At may sticker sa likod na logo ng eskwelahan namen para mapa pasok yun.

Sabi ng mga kabarkada ko sa kuya daw ni Luke yuon.

Lahat na siguro ng chismis kay Luke interesado ako. . .

Kung ano ang gusto niyang pagkain, Kung ano ang gusto niyang damit, kung ano ang ayaw at gusto niya.

Ang hindi ko lang tinatanong, ay kung ano ang tipo niya na babae.

Baka kase masaktan lang ako, at mapamuka lang saken na malabong magustuhan niya ko.

Tuwing nakikita niya ako, hindi niya ko pinapansin. Nakakatawa mang isipin, na pagka tapos ng 1 oras nainterview ko sakanya pagkatapos nuon strangers na alit kame.

Hindi ako papansin, hanggang tingin nga lang ako sakanya eh.

Lumala kase tong feelings ko ng nasulsulan ng nasulsulan tong feelings ko, sa una. Kaya ko pang controllin

Pero nuong 2nd year college ako, bumigay nako.

Marami shang kasamang babae lagi sa picture, Varsity kase. Kaya normal lang yun.

Pagka tinatanong nila ako kung naiinis at nagseselos daw ba ako.

Umiiling ako sabay sabi ng

"Hmm. Hamusha, hindi naman sha saken"

Sa una, totoo yang sinasabe ko at hindi ako nakakaramdam ng kirot sa puso ko.

Pero habang tumatagal, nakakaramdam na ako ng inis. . . Pero kailangan kong ipakita na hindi ako affected, ayoko kase ng may nangengealam sa nararamdaman ko.

Paano kase. . .

May Girlfriend sha. . .

Pero break na sila! Ewan ko pero sa tanang buhay ko. . .

Nuon lang ako natakot sa salitang

Comeback is real