Asi Badboy Masum Kız

FİNAL

Çok değerli okuyucularım, hikayeyi bu denli boşladığım bu zaman zarfında bile yanımda olduğunuz için size minnettarım. Cafer'e aşık oldunuz, Safinaz kadar masum olmak istediniz, yeri geldi Alevariye olsam da yeter dediniz. Cafer ile tanıştınız ve size onun olduğunuzu söyledi. Çünkü onunsunuz, olmak istemeseniz de...

Masum kızlarım, zamanınızı Cafer gibi bir kötü çocuk bulmaya çalışmakla harcamayın. O fazla eşsiz ve asla onun gibisini bulamayacaksınız.

Kötü çocuklarım, Safinaz gibi biri yok. Rujunu burnuna kadar süren birini bulursanız, bununla yetinmeyi bilin.

Bugüne kadar desteklerinizi esirgemediğiniz için teşekkür edeim ama artık ne ben yazarken bir zamanlar aldığım keyfi alıyorum ne de sizi güldürebiliyorum... Hikayeyi tamamen boşlukta bırakmak istemediğimden ve de size bunu borçlu olduğumu bildiğimden bu ölümle hikayeyi sonlandırıyorum.

Yani bu bölüm final.

Erken olduğunu biiyorum ama zorlamaya gerek yok. Umarım bir defa da olsa gülümsemenize vesile olabilmişimdir. Bu bölüme yorumlarını bekliyor olacağım. En azından hikaye hakkında genel görüşlerinizi bildirirseniz sevinirim.

Masum kalın!

İçimdeki iyi Safinaz öldü.

İçimdeki o masum ve temiz kızı ellerimle ateşe verdim. Bunun tek nedeni, onun bir sözüydü.

Olay günü

Cafer garip bir adamdı. Beni kaçırmış ve bu pis eve kapatmıştı. Onu öldürmek isteyen bir yanım vardı. Ancak onu kucaklamak isteyen yanım ağır basıyordu.

Bizim hikayemiz ancak Cafer kaşlarını aldığı gün biterdi. Yani, asla bitmeyecekti ama bu yorulduğum gerçeğini değiştirmezdi. Beni dışarıdan gören bir insan değiştiğimi fark ederdi. Eteğim artık dizimin iki karış üstüne ve eyelinerım da sadece kaşıma kadardı. Bu ben olamazdım. Masum kızların adını kirletiyordum resmen. Rujum burnuma bile değmiyordu. Böyle masumluk mu olurdu?

Cafer seni seviyor, diyerek telkin etmeye çalıştım kendimi ama yetmedi. Çünkü o beni kaçırmış bir pislikti. Beni bu pembe odada Pepee ve Barbie resimlerim olmadan yaşamak zorunda bırakan oydu. Ondan nefret etmeliydim. Hem de acilen...

***

Safinaz! Hayatım ben geldim hayatım. Beni özledin mi?" Bu gerçek olamazdı değil mi, eskiden bana aşık olan -beni aldatmıştı ama zaten hiç sevgili olmamıştık-Cabbar mıydı bu gerçekten? Çığlık atmak istedim ama bunu yerine sırtımı duvara yasladım. Cafer gelecekti,Cabbar beni bulmadan kurtaracaktı. Cafer benim pelerinli kahramanımdı, beni böyle bir zamanda yalnız bırakmadı.

Cabbar'ın sesi gittikçe yaklaşıyordu, öyle ki bir pencereden atlamayı bile düşünmüştüm ama Cafer bunu önceden düşünmüş olmalıydı ki pencereler kilitlenmişti. Hem dokuz yüz doksan dokuzuncu kattaydık yahu!

Kapı açıldı ve Cabbar'ımı- öhö,Cabbar'ın yüzü karşımda belirdi. Hala çok yakışıklıydı.

"Sen Cafer'e aşıksın, Safinaz," diye kızdım kendime. "Kendine gel."

Cabbar beni görünce sanki gözleri -mükemmel bir mavi tonuydu- parladı. Gerçi bu çok da uzun sürmedi, beni incelediğinde şaşırmış gibi göründü.

"Safinaz! Bebeğim bu halin ne?" Yüzü dehşetle kavruluyordu. Koşarak yanıma geldi ve yüzümü avuçlarının arasına aldı. "Oha, hayatım rujun nerede?"diye sordu ağzını yayarak. Zaten çok yakışıklıydı ama yakından daha da yakışıklı görünüyordu.