Ik weet niet of het dag of nacht is wanneer ik wakker wordt. Wat ik wel weet is dat ik heel nodig naar de wc moet. Ik probeer het nog op te houden, maar het is al te laat. Ik begin te huilen. Vragen schieten er door mijn hoofd. Hoe ben ik hier beland, maar belangrijker hoe kom ik hier weg?
Ik probeer helder na te denken maar het lukt niet. Ik hoor iemand de trap af lopen. Ik begin zo hard mogelijk te schreeuwen. De deur wordt geopend en ik zie weer de vrouw. 'Je houdt nou onmiddelijk op! Hoor je me.' Ik ga gewoon verder met schreeuwen. De vrouw loopt op me af en geeft me een harde klap. Ik stop meteen.
Mijn wang gloeit nogsteeds als ze zegt: 'je denkt toch niet dat ik je broek ga vervangen hè? Vooral niet omdat je niet naar me wil luisteren.' Ik bloos en kijk naar beneden. 'Ssso-orry.' 'Niets sorry! Nu is het al te laat. Als jij niet wil meewerken komen we nooit verder!' zegt de vrouw boos. Ze loop naar mij toe, en maakt de ketting nog strakker. Niet alleen het draad, maar ook de klem waar mijn voet in zit. 'Het is voor je eigen best wil.' Met die woorden loopt ze weg.
Ik begin weer te snikken. De ketting doet pijn aan mijn enkel. Ik probeer hem losser te krijgen door er aan te trekken. Het enigste wat ik daarmee bereik is dat mijn enkel begint te bloeden.
Waarom heeft ze mij ontvoerd! Ik ken haar niet eens... En zo wil ik haar ook niet eens kennen...
