Ik hoor weer iemand de trap aflopen. Nee, dit keer zelfs twee mensen. Ik hoor weer het geluid van de sleutels. De deur gaat open, en een jongen van mijn leeftijd stapt binnen. De vrouw sluit achter zich de deur weer. Dit keer hoor ik geen voetstappen de trap omhoog gaan. Dus ze zit voor de deur.
De jongen zit me te bekijken. Zijn ogen bekijken me over mijn hele lijf. Ik voel me ongemakkelijk. Ikzelf durf hem niet te bekijken, en al helemaal niet zo openlijk. 'Zo dus dit keer heeft ze haar werk wel goed gedaan.' zegt de jongen grinnikend. Dit keer? Wat bedoeld hij daarmee.
Hij gaat tegenover mij zitten. 'Kijk mij toch eens aan, dat is veel makkelijker praten.' Hij pakt mijn kin en duwt hem naar boven. Nu moet ik wel naar hem kijken. Hij heeft grote blauwe ogen, waarin je helemaal verdwaalt in kunt raken. Het is net hypnose. Ik kan me er gewoon niet tegen verzetten, hoe graag ik het ook wil. Dus geef ik mij over.
'Kijk dat is toch veel fijner. Ik zal mezelf even voorstellen. Ik ben Roan. Meer hoef je niet te weten. Wat is jouw naam.' Hij kijkt me zo indringend aan, dat ik er rillingen van krijg. 'Martha.' zeg ik zacht. Ik kan en durf gewoon niet harder te praten. 'hmmm... Martha saaie naam. Ik noem je voortaan Irene.' Ik schrik me kapot. Wil hij nu mijn naam veranderen. 'Ik wil de naam Martha nooit meer horen, begrijp je me?' Ik knik.
Hij staat op en loopt weg tegen de vrouw zegt hij: 'goed gedaan, alleen ze mag wat harder praten en minder verlegen zijn.' Ik kan niet zien hoe de vrouw erop reageert, want ze sluit de deur en doet hem op slot. Dan hoor ik weer voetstappen 13 treden opgaan. Ik begin te denken of ik de naam Roan ken, of zijn ogen. Maar ik kom erachter dat ik hem niet ken. Waarom juist ik, en niet iemand anders. Die vraag blijft de hele tijd in mijn hoofd spoken tot ik in slaap val.
