Birileri sesleniyor, Güneş uyan artık diye. Ah işte en yakın arkadaşlarım. Ada ve Mina. Onlara rahatlıkla iyiyim veya kötüyüm diyebiliyorum. En azından bana konuşurken zombi gibi bakmıyorlar. Bi dakika, şu an konuşurken bana değil yan tarafıma bakıyorlar. Kafamı çevirdiğimde yanımda bir çocuğun oturduğunu farkettim. Kim bu ya diyecek olurken çocuğun ona benzediğini farkettim . Yüzüm düştü, beynim karıncalandı, midem bulanmaya başladı ve gözlerimin dolmaya başladığını hissettim. Çocuk ise sadece bana bakmış gülümsüyordu. Gülüşü bile aynıydı. Gözleri, saçları, dudakları... Beni ilk öptüğü anı hatırladım. Kendimi koyverişim... O an istemsizce irkildim. Çocuk bana merhaba diyordu, lanet olsun ses tonu bile aynıydı. Nefesim kesildi ve çocuğu itleyip çekil diye bağırarak bahçeye doğru koşmaya başladım merdivenler gözümde büyüyor gittikçe nefesim kesiliyordu. Ada ve Mina'nın seslendiğini duyabiliyordum ama istem dışı kendimi durduramıyordum. Bahçeye geldiğimde kendimi bahçenin ortasına atıverdim. Gözyaşlarım hızlı hızlı nefes alışlarıma karışıyordu. Yine bize ağlıyordum. Çok geçmeden Ada ve Mina yanıma gelip beni bir banka götürdü.
