American horror story

Chapter 4

Τα πραγματα γινόντουσαν χειρότερα με την Άμπι , όχι μεταξύ μας αλλά με όλα αυτά που είχαν γίνει την προηγούμενη εβδομαδα δεν είχε ηρεμήσει ακομα. Μετα το σχολείο συναντηθήκαμε στο παρκο και μιλήσαμε.
Εγω : συγνώμη για αυτό που έγινε στο σπίτι μου, και εγω  Τρομαξα πολυ ,απλα ειχαμε πει με τον Τέιτ με κάποιο τροπο να σε τρομαξουμε  για να σταματήσουμε επιτέλους να τσακωνομαστε.
Αμπι: από εκείνη την μέρα και μετα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα το μονο που σκεφτόμουν ηταν αυτό, τα μαλλια μου άρχισαν να ασπρίζουν παίρνω χάπια για να ηρεμησω αλλά αυτό που είδα εκείνη την μέρα δεν πρόκειται να το ξεχάσω, είδα ενα διάβολο μπροστά μου αυτό δεν είναι κάτι που ξεχιεται εύκολα τον κοίταξα στα ματια, και τοτε κατάλαβα κάτι, πως ο διάβολος υπάρχει αλλά δεν είναι  άσχημος είναι όμορφος γιατί ηταν ένας άγγελος του θεού.
Εγώ : δεν ξέρω τι είναι όλα αυτά αλλά σίγουρα όχι κάτι καλό. Εγώ ζω μέσα σε ενα  σπίτι στο οποίο εκεί μπορεί να βρίσκεται αυτός ο διάβολος και ίσως να μην είναι μονο ενας.

Γύρισαν στο σπίτι κάπως ανακουφισμενη μετά την συζήτηση μου με την Άμπι. Ίσως αυτό το περιστατικό να μην μας έκανε μονο να σταματήσουμε να τσακωνομαστε αλλά και να γίνουμε φίλες.
Αποφάσισα να κάτσω λιγο στο δωμάτιο μου και να ακούσω λίγη μουσική αλλά μετα θυμήθηκα την ιστορία που μου είχε πει ο Τέιτ με τον πρωτο άνθρωπο που έζησε σε αυτό το σπίτι και έτσι πήγα κατευθείαν στο πατάρι. Ανεβηκα σιγά σιγά την σκάλα χωρίς να ξέρω τι πρόκειται να βρω εκεί πανω. Μόλις μπήκα μέσα παρατήρησα λίγο τον χώρο, είχε φυλαγμενα πολλά παλιά έπιπλα και ο χώρος ηταν γεμάτος σκόνη σαν να είχε να ανέβει κάποιος εκεί για χρόνια, ξαφνικά ενα μπαλάκι του τέννις κύλησε μέχρι τα πόδια μου , κατευθείαν κοίταξα προς την κατεύθυνση απο την οποία ήρθε το μπαλάκι και φάνηκε μια σκιά, πλησιαζα όλο και πιο πολύ και ξαφνικά πετάγεται ενα ακόμα τρομακτικό πλάσμα του σπιτιού για το οποίο μου είχε μιλήσει και ο Τέιτ. Έμοιαζε με ενα μικρό παιδάκι αλλά το πρόσωπό του ηταν σαν ενός ζώου είχε λιγα μαλλιά και πολύ μυτερά δόντια, όταν το είδα τρομαξα και φώναξα δυνατά τοτε εμφανίστηκε ο Τέιτ και το έδιωξε, με πήρε στην αγκαλιά του και προσπαθουσε να με ηρεμήσει. Αυτο το σπίτι κρύβει τελικά παρα πολλά πράγματα που σίγουρα δεν θέλω να ανακαλυψω.
Τέιτ:μην φοβάσαι δεν πρόκειται να σου κανει κακό,είναι και αυτό ενα παιδί.
Βάιολετ: μα πως γίνεται να ξέρεις τοσα πολλά γι' αυτο το σπίτι;
Τέιτ: ας πούμε οτι εμένα και εγώ καποτε εδώ πέρα. 

Οι επόμενες μέρες ήταν φυσιολογικές, χωρίς περίεργα τέρατα ή οτιδήποτε τέτοιο. Στο σχολείο όλα ήταν μια χαρά και η Άμπι άρχησε να καλυτερευει, επιτέλους όλα φαίνονται,έστω και για μια φορά,   να είναι λίγο καλύτερα απο άλλες φορές.