Պատմությունը միայնակ աղջկա մասին է,որը սիրում է երիցուկներ,գրքեր և բնություն...Սիրո մասին կարդացել է միայն գրքրից,բայց երբևէ չի սիրել.Սակայն մի օր..Փոխվում է ամեն ինչ...
Արագ դուրս եկա տանից,որ գնամ Արամին տեսնելու:Հասա այնտեղ,որտեղ նամակում նշել էր Արամը: -Արևիկ...բարի առավոտ,ինչպես ես? -Բարև Արամ,լավ դու ինչպես ես,մի տեսակ ես երևում,ինչ որ բան է պատահել? -Չէ չէ ոչ մի լուրջ բան:Քեզ ուզում էի ասել,որ ես դե...գնում եմ,գնում եմ քաղաք,անպայման վերադառնալու եմ,քեզ հետս տանեմ ու ամուսնանամ քեզ հետ Արևս: -Պարզա..էլի մնալու եմ մենակ,-հազիվ էի լացս զսպում: -Այդպես մի ասա...ու չտխրես ես գալու եմ չկասկածես: -Իսկ ժամը քանիսին եք գնալու? -Դե երևի մեկ ժամից.Ուզում էի քեզ ժամանակավոր հրաժեշտ տալ հանդիպելու ակնկալիքով: -Արամ քեզ շատ կկարոտեմ:Երեկ իմ սենյակ ինչ որ մեկը մտել էր ու երևի թե կարդացել իմ օրագիրը:Պատահաբար կարող է դու ես եղել?: -Լավ Արևիկս արի գրկեմ քեզ ու գնամ:(Առանց հարցիս պատասխանելու ինձ գրկեց համբուրեց ու գնաց) Տեսնում ես նորից մենակ եմ:Ահա և վերջ:Հեքիաթն ավարտվեց:Արևիկը նորից տխրեց:Բայց այնքան հաճելի էր Արամի հետ,գրեթե մեկ,երկու շաբաթ է ինչ ճանաչում էի Արամին,սիրահարվեցի ու նրա մասին գրեցի այստեղ'օրագրիս մեջ....հիշեցի,թերթում եմ բայց չեմ գտնում.միթե չեմ գրել ուղակի այնքան եմ տարվել նրանով,որ..բայց չէ ես գրել եմ հա հիշում եմ...գրել եմ մեր ամեն մի օրը,որ անցկացրել էի նրա հետ,իմ զգացմունքները....չկան այդ էջերը..կորել էին օրագրիս ամենաերջանիկկ էջերը...բայց ով? Արամը...միթե խաղացել է իմ զգացմունքների հետ?...
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Չէի հասկանում այս ամենի իմաստը:Ամեն ինչ խառնվել էր...Անցել է մի քանի ամիս բայց Արամից ոչ մի տեղեղեկություն:Հիասթափվել էի,բայց չէի ուզում հավատալ,որ ամեն ինչ վերջացել է:Ես հույսով սպասում էի նրան:ՍԻՐԵԼԻՆԵՐՍ ԿՆԵՐԵՔ ՈՐ ԿԱՐՃ ԵՄ ԳՐԵԼ:ՍԱ ՆԱԽԱՎԵՐՋԻՆ ՄԱՍՆ Է:
