Güzel sanatlarda okumanın püf noktası da şudur kalbinden ne geçiyorsa onunla yaşamak. Sevgilinle geçirdiğin her günün her saatin değeri bambaşkadır çünkü kalbinden ne geçiyorsa onu söyler onu anlatır onu yapar. Tuvalin üzerindeki renkler her ne anlatıyorlarsa ben sadece Oliver'ın bana karşı olmayan hislerin fakat benim de ona deli gibi aşık olduğum gerçeğini anlıyordum. Bunun gerçek olması ne kadar hayallerimi yıksa da gerçeğin bu olduğun ve kabullenmem gerektiğini deli gibi biliyordum ama gel de sor ki benim kalbimde hep bir gün olacak bir gün Oliver ile birlikte yağmur altında kalmak ahhh ah ne kadar da güzel hayaller bunlar. Her neyse resim odasının kapısından girerken önüme düşen kağıt parçasını almaya çalıştım eğer almayı başarsaydım belki şu an hayallerimin gerçekleşmesine bir adım daha yaklaşabilecektim ama gel gör ki kağıdı almak amacıyla yere eğildiğim anda elimdeki su dolu kap üzerinde boya bulunan paletin yere düşüp dökülmesiyle birlikte üstümün batması kağıdın ıslanıp yazıların akması.... Durun , durun bir saniye bunların hepsi hayal olmalı kesinlikle kabus! Bana kağıdı atanın Oliver olması Oliverin orada bana gülmesi. Kahretsin! Bu gerçek. Oliver koşarak yanıma geldi ve bana '' Özür dilerim sanırım benim yüzümden oldu '' dedi. Ya Oliver neden senin yüzünden olsun ya bırak gitsin diyesim vardı ancak ben yine o tabloda o anki Oliver aşkını gördüm. Ve diyebildiğim tek şey '' Sorun değil '' oldu. ''Seni seviyorum'' diyemedim.
