Eskiden de buraya üzüldüğümde gelirdim. Kim olursa olsun en güzel anıları daima parklardadır çocukların yada oyun oynayabildikleri ara sokaklarda. Büyümeyi dört gözle bekleyen o küçük kız çocuğu şimdilerde büyüdüğü için mızmızlık yapıyor. İnsanlardan kaçmak için geldiğim bu unutulmuş parkta kafamda ki sorunlardan kaçamıyorum gördüğünüz gibi. Siyaha yakın olan koyu kahve gözlerim ağlamaktan şiş ve kızarmış bi halde ağlamamın izlerini silmeye çalışıyorum yüzümden ben daha 16 yaşında böyle büyük bir yük altında kalacağımı tahmin edemeyecek kadar pollayannacı bir kızdım. Oysa herşeyi kaybedene kadar. Bugün son kez ağladım. Son kez intikam için yanıp tutuştum. Son kez herkese güçlü olduğumu gösterme kararı aldım. ben Gazel Eryaman. Bugün yeniden bi hayata başlamaya karar verdim. Aşırı kilolarıma, sahip olduğum ezikliğime ve kırılganlığımı bu parka ev sahipliği yapan uçurumdan aşağıya atmaya geldim. Şimdi oyunu benim kurallarımla oynama vakti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Başlangıç
أدب المراهقينBelki bi çok kişiye umut olur hikayem, yada ne bileyim sizden bi parça bulabilirsiniz. Hikayenin sonunu bende bilmiyorum bi sonu var mı onu da bilmiyorum çünkü o karakterlerle beraber yaşayıp görücem. Hikayeyi ben değil hikaye kendini yazacak....
