This makes me a murderer.

trainen, en nog meer trainen...

Daniël liep naar Alex toe en pakte hem ruw bij zijn bovenarm. ik hield aan hem vast dus ik moest ook meelopen. we liepen naar de deur toe. vol met angst loop ik door de deur heen. door de lange gang, de trap op. we liepen door een deur heen waar het licht aanstond. ik keek goed om me heen en ik zag links van me een kast met verschillende wapens. rechts van me zag ik een schietbaan met poppen staan. toen drong het pas tot me door. ik was zo jong. en dan met een wapen over straat lopen, proberen om mensen neer te steken met messen. puur omdat Daniël en Simon dat wouden. mijn leven zal altijd zo blijven. Simon en Daniël blijven altijd bij ons om te kijken of we niet probeerden te ontsnappen. we konden alleen maar kijken hoe ons leven er uit zou komen te zien, meer niet. Simon pakte een AK-47 uit de kast en gaf het geweer aan Alex.'' hier, daar kan je mee schieten probeer maar.'' zei Simon. ondertussen pakte Daniël een handgeweer en gaf hem aan mij. de glimmende laag, de kogels, het handvat. allemaal zo mooi gemaakt. ''ga er maar mee werken.'' zei Daniël tegen me. ik zag Alex al lopen met zijn geweer hij was zo groot dat hij hem amper kon tillen. we waren natuurlijk niet heel oud. en we waren niet de grootste van onze leeftijd. we liepen naar de schietbaan. ik probeerde te vragen aan Daniël waar mijn ouders zijn. dat ging niet heel gemakkelijk. ''och kind, we willen geen problemen met jou. maar je ziet jou ouders niet meer terug.'' ik wou bijna het geweer tegen mijn hoofd aanzetten en schieten. maar Daniël had het door en pakte het pistool uit mijn hand. net toen ik wou schieten. ik schoot net boven mijn hoofd heen. ik dacht dat ik mezelf had geraakt, maar ik voelde geen pijn. heb ik mezelf niet geraakt? ik had mijn ogen dicht omdat ik schrok van het geluid. ik deed rustig mijn ogen open en zag dat Daniël het geweer in zijn hand had en op Alex richtte. ''als je dat doet heeft je vriendje grote problemen.'' ik kon het niet aanzien, maar ik moest verder. ik pakte het geweer van Daniël en ik begon te schieten. recht in de roos, en nog een keer. Simon keek op. ''en hoe heb je dat gedaan?'' vroeg hij. ik wist niet eens dat ik geraakt had. ik keek naar het bord en ik zag twee kogelgaten in het midden van het bord zitten. er viel een doodse stilte, ik zag alle ogen verbaast naar me kijken.  ik keek naar Simon en hij keek mij ook verbaasd aan.'' eerst wil je jezelf vermoorden en nu schiet je alles raak?'' zei Daniël toen hij rustig naar me toe liep. ik keek naar Alex en hij bleef stil staan, hij was net een stambeeld. ik liet het handgeweer vallen en rende naar Alex toe en ik gaf hem een dikke grote knuffel, omdat ik hem wilde troosten wat hij allemaal al had meegemaakt. ik draaide me om en ik zag Simon en Daniël naar elkaar kijken en knikten naar elkaar, '' dit word een goede, eindelijk zij zal ons kunnen helpen met deze dingen.'' zei  Simon tegen Daniël.