Obudziła się z uśmiechem na ustach. Wczorajszego dnia, gdy wróciła do domu zastała śpiącą matkę na kanapie. Nakryła ją kocem i ucałowała w czoło. Bolało ją, że z dnia na dzień oddalały się od siebie. Wiedziała, że jeśli Cecilia nie przestanie pić, zatraci w sobie wszelkie pozytywne emocje, że już nigdy nie będzie tą samą, silną kobietą trzymającą rękę na pulsie. A przede wszystkim, kochającą matką.
Brak jakiejkolwiek czułości ze strony rodzicielki dał się Meg szczególnie we znaki. Tęskniła za jej przepełnionym miłością głosem. Za matczyną dłonią głaskającą po głowie, choć czasami karcąco kiwała palcem, gdy coś przeskrobała. Tęskniła nawet za stanowczością i zbytnią opiekuńczością. Zostały same, ale jeśli nie zaczną się wzajemnie wspierać, stracą siebie na zawsze.
Tego dnia jednak, Margaret postanowiła, że spędzi go jak najlepiej, wykorzysta każdą sekundę na czerpanie radości życia. Wstała z łóżka i dokładnie je zaścielała. W drodze do łazienki zaburczało jej w brzuchu tak głośno, że zaśmiała się sama z siebie. Po odbyciu porannej toalety, postanowiła zaopatrzyć lodówkę, bo od dwóch tygodni świeciła pustkami. Cecili nie było w domu, więc mogła sobie pozwolić na przegrzebanie szafek w poszukiwaniu oszczędności. Nie znalazła jednak wiele. Kilka banknotów i parę miedziaków.
- Będę się musiała rozejrzeć za jakąś pracą.-Powiedziała sama do siebie. Założyła ciepłą bluzę i wyszła na chłodne, jesienne powietrze.
Przepraszam, że tak krótko... Gdy powstanie (mam nadzieję szybko) part II, wkleję go tutaj i oczywiście wszystkich poinformuję. Składam też spóźnione życzenia noworoczne; aby wasze książki, powieści, niesamowite historie były dalej tak wspaniałe, ciekawe i wciągające jak były do tej pory. I aby wena was nie opuszczała :P Dziękuję też za wszystkie głosy, komentarze i zachęcenia do dalszego pisania. Jeśli znów przestanę na długi okres pojawiać się na Wattpad, proszę, walnijcie mnie porządną patelnią... :D
