Vriendschap of verliefdheid

Hoofdstuk 1, de ontmoeting

Hoofdstuk 1

De ontmoeting, waar het allemaal begon. 

'Kijk uit waar je loopt!' Zei ik boos toen er iemand tegen me opliep, me telefoon viel uit mijn hand, ik had geen intentie om hem op te pakken.  'Sorry, relax, ik lette niet op, mijn excuses.' Zei de jongen, hij leek rond de 19 jaar.' Zodra je me telefoon van de grond opraapt en netjes aan me terug geeft ben je vergeven.' Zei ik, de jongen glimlachte en pakte mijn telefoon op, hij klikte op mijn ontgrendel knopje en mijn achtergrond verscheen. 'Je vriendje?' Vroeg hij. 'Overleden.' Zei ik kalm. 'Sorry dat wist ik niet.' Zei hij en hij klonk daadwerkelijk oprecht. 'Het geeft niet, wie heeft haar overleden vriendje nog op haar telefoon? Helemaal niemand, hij is aangereden, leven volledig afgenomen.' Zei ik, de jongen reageerde niet en ik realiseerde mijn fout. 'Sorry dat klinkt heel deprimerend, het spijt me.' Zei ik en ik durfde hem even niet aan te kijken. 'Hee, het is oké, het is ook niet niks om zoiets mee te maken. Ik ben Chris.' Zei hij terwijl hij zijn hand uitstak. 'Ik weet niet of ik me naam wel moet zeggen, misschien ben je wel een crimineel die op deze manier zijn slachtoffers uitkiest.' Hij moest zachtjes lachen. 'Je hebt geluk, ik ben geen crimineel.' Zei hij. 'Jennifer.' Zei ik terwijl ik zijn hand schudde. 'Jennifer met de mooie grijze ogen, pittig gebekt, en de speelse blik in haar ogen, ik heb een mooi verhaal voor mijn vrienden vanavond.' Zei hij met een arrogante grijns. Ik keek hem bespottend aan. 'Je kan die introductie in je reet steken met je vrienden, heb je niet iets beters te doen dan dat.' Zei ik. 'Beter dan mijn overleden vriendje op mijn achtergrond houden.' Zei hij terwijl hij een bepaalde blik in zijn ogen had, uitdaging zoeken. Ik wist dat hij ervan genoot dat ik antwoordde, maar er knapte wat zodra hij dat noemde. 'Wat is er mis met jou! Krijg je thuis niet genoeg aandacht dat je andere hun aandacht nodig hebt? Of ben je zelf de weg kwijt geraakt, volgens mij ben jij gewoon een narcistische junkie die naar een afkickkliniek moet! Laat mij met rust.' Zei ik gefrustreerd. 'Alleen als jij mee gaat, jij hebt een andere soort afkicken nodig.' Zei hij, nog steeds die blik in zijn ogen.

'Weet je wat, je bent niet eens de moeite waard.' Zei ik terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. Hij hield zijn handen schuldig omhoog. 'Niemand stopt je.' Zei hij, aangezien we vlak bij de weg stonden stak ik zo over zonder op te letten wat er gaande was. Hij trok me terug terwijl ik een auto hoorde toeteren en iets schreeuwen. 'Niemand stopt je betekend niet dat je jezelf voor een auto kan gooien.' Zei hij terwijl hij mijn arm nog steeds stevig vast had. 'Bedankt, maar kan je me nu loslaten?' Vroeg ik terwijl ik naar mijn arm wees. 'Misschien, wat zit erin voor mij?' Vroeg hij, ik keek hem ongelooflijk aan, hij wilde er iets voor terug? 'Je krijgt helemaal niks van mij! Ben je helemaal gek geworden, de dokter belde, ze hebben een plek vrij bij het gesticht.' Zei ik. 'tsk, tsk, tsk. Dat is geen manier om met andere om te gaan, wat zal je moeder wel niet denken. Één etentje, ik betaal alles.' Zei hij. Ik wilde gewoon weg en een gratis maaltijd klinkt dan niet verkeerd. Ik wreef over mijn arm, hij had nu pas door dat dat door hem kwam, hij wreef met zijn hand er over heen, hij stond heel dichtbij, ik had me zijn geur nog niet gerealiseerd, hij rook zo goed! 'Ik doe het alleen omdat je me net van een ongeluk hebt behoed.' Zei ik 'Zou ik je nummer mogen, moet eigenlijk zo voetballen en anders ben ik te laat.' Zei hij. 'Heb je jou telefoon op zak?' Vroeg ik. Hij knikte en gaf hem na enkele seconden aan me. Na wat gepraat over zijn voetbal en zijn nummer scheiden onze wegen zich, het etentje zal dus echt gaan gebeuren. Geen enkele jongen heeft ooit zo tegen mij gepraat, en het stond me totaal niet, maar er was wel iets aan, maar ik kon het niet beschrijven.