To the moon and back

Hoofdstuk 4 -Mijn nieuwe haar

Ik zit rechtop in mijn bed. Ik heb net een bord warm eten van de verpleegster gehad, maar dat ziekenhuis voedsel krijg ik gewoon niet door mijn keel. Rode kool met aardappelpuree en kip.
Gadverdamme.
Ze hebben het ook echt op zo'n schoolkantine manier op een bord gekwakt. Alsof ik een of andere koe ben.

Ik lig hier in het ziekenhuis ongeveer iets langer dan twee weken, denk ik. Ze hebben me zolang hier gehouden, omdat ik midden op mijn stuitje was gevallen. Zoiets is erg gevaarlijk en blijkbaar had ik blind kunnen worden. Daarom kon ik niets zien toen ik wakker werd. Ze hadden mijn ogen dichtgeplakt, omdat ze bang waren dat als ik blind zou zijn, ik ze zou "overbelasten" ofzoiets. Alsof je de ogen van een blinde kunt overbelasten, je ziet toch niets meer? Maar goed. Ze hebben eerst honderd verschillende testjes moeten doen, om te onderzoeken of alles in orde was. Het bleek uiteindelijk allemaal goed te zijn, dus ik vond het wel prima.

Mijn stem is gelukkig ook weer helemaal de oude. Ik had blijkbaar na mijn val twee dagen lang met mijn mond open geslapen. Hierdoor was mijn keel zo uitgedroogd, dat het leek alsof ik al jaren lang een pakje sigaretten per dag rookte.

Ook het bewegen van mijn lichaam gaat weer redelijk goed. Ik heb deze week van allerlei oefeningen moeten doen met een fysiotherapeut. Mijn ruggenwervel had namelijk zo'n harde klap ervaren, dat het leek alsof alles op dat moment lichtelijk was aangetast. Uiteindelijk bleek dat ook wel weer mee te vallen. Dus na alle ellende te hebben gehad, gaat het op zich best goed met me.

Maar om even terug te komen op dat koeienvoer dat me net is voorgeschoven. Het is echt walgelijk, ik overdrijf niet.
Sinds ik hier in het ziekenhuis lig, heb ik zelfs een soort eigen dieet gekregen. Niet dat ik dik ben ofzo, maar van al het eten dat ze hier serveren ga ik gewoon over mijn nek. Ik eet bijna niets meer. Heel af en toe een boterham, maar dat is het dan ook. Zodra de verpleegsters weer weg zijn nadat ze mijn eten hebben gebracht, gooi ik mijn volledige bord in de prullenbak. Ik weet niet hoe het kan, maar nog nooit heeft iemand het ontdekt. Nu heb ik mezelf voorgenomen dat ik alle maaltijden die ik hier heb overgeslagen, er wel weer aan eet als ik thuis ben.

Thuis.

Ik haat dat woord. Mijn hele humeur slaat ervan om. Het klinkt gewoon fout. Ik heb namelijk geen "thuis". Dat klinkt trouwens ook triest, maar het klopt wel. Oh, die oude, vieze, ingezakte villa in de middle of nowhere? Waar we nu net een paar weken in wonen? Het is niet echt mijn "thuis" te noemen. Voor mijn moeder misschien wel, maar zij spoort gewoon niet. Zij denkt dat het super makkelijk is om je oude leven achter je te laten en een nieuwe te beginnen. Zomaar een ander huis uit te kiezen en dat te benoemen als 'thuis'. Om te doen alsof er niks aan de hand is en alles wat je hebt meegemaakt, gewoon te vergeten. Ik weet niet of ze dat ook echt denkt, maar ze probeert het wel. Ze probeert mijn vader te vergeten.

Die conclusie heb ik sinds kort getrokken. Ik heb mijn moeder namelijk een tijdje geleden, toen we nog in ons oude huis woonden, betrapt op het weggooien van zijn spullen. Spullen uit mijn vaders werkkamer. Ik was woest. Nee, eigenlijk nog meer dan dat. Laaiend, furieus, nijdig. Al die woorden beschreven mijn gevoel op dat moment. Je gaat toch niet de spullen van je overleden man weggooien?

Toen ik binnen kwam, lagen zijn spullen overal door de kamer. Het grootste gedeelte had ze al kapot gegooid. Het enige voorwerp dat ik eruit heb kunnen vissen wat nog heel was, was zijn leesbril. Niet dat dat nou zo'n grote waarde bevat, maar de rest had mijn moeder al kapotgemaakt of in de openhaard gegooid. Gelukkig had ik zelf nog een paar dingen van mijn vader en had ik al heel veel foto's verzameld, maar alsnog kwam er stoom uit mijn oren. Ik heb verschrikkelijk hard geschreeuwd, dingen naar haar gegooid, maar ik heb vooral gevloekt. Ik heb haar vierkant uitgescholden. Ze had al de herinneringen aan mijn vader kapotgemaakt. Gewoon verbrand.