Hilali olan bir gecenin mükemmel lacivertiyle süslediği bir akşamdı. Yıldızların o lacivert boyaya nokta nokta dağınıkca dağılması da en eşsizinden bir konuydu. Bahçemdeki o köşede duran kahverengi koltuğa yine uzanmıştım. İşten gelip şortumu ve tişörtümü giyip uzanmak, günün içinde yaptığım her şeyden daha faydalı gibi gözüküyor. Sonbaharın en sevdiğim mevsim olması bu geceye dahil tabi ki de. Yazmayı seven bir insanın durduk yere içlenip birden kağıdı kalemi eline alıp köşesine çekilmesine ben her dilde mutluluk derim. Çünkü bana göre yazarlar yazamıyorlarsa durum çok vahimdir. İçerden gelen su kaynatıcımın tak sesi irkilmemi sağladı. ''Bİr kahve iyi olurdu''deyip koyduğum o suyu tamamen unutuyordum. Yıldızların eşsizliği yine daldırdı beni uçsuz masallara. Kalkıp kahvemi yapmaya başladım. Espressom kalmadığını fark ettim o an. Kahve dolabımda yine bi kaç eksik var diyordum ki kendime, bir anda düşündüm ''acaba karımda sevecek mi benim gibi kahveleri?''. Umarım severdi. Kahvemi alıp çıktım yine bahçeme. bahçemin kapısının mutfaktada olması benim için bir avantajdı. Geçip oturdum. cam sehpamın üzerine kahvemi koyup, dirseklerimi dizimin üstüne koydum. Ellerimi çenemin altına getirip, çenemi ona yasladım. düşündüm..
Sonbahar gibisin,
Güzelliğin siyahlara saklamış,
Tıpkı sonbaharın soğuğa saklanması gibi,
Yapraklarının sararmasıydı bende ki merakın
Peki dökülürse yaprakların
Tutabilir miyim?
Sen dök dilinden o yaprakları,
Tutamasam da
Ben dinlerim,
Dinlenirim,
Dinlenirsin...
Kahvemden bi yudum alıp gökyüzüne baktım. Sonra bi an hakanı çağırmak geldi aklıma hem şu son toplantıda çıkardı işin içinden. Telefonu elime alıp direk hakanı aradım. İki kere çaldıktan sonra o tanıdık ses,
''Efendim kardeşim'' dedi.
'' Napıyon hakan'' dedim birazda merakla.
''Evdeyim kaan, betülle oturuyoruz, sen napıyon'' dedi, Betül karısıydı 6 yıl olmuştu evleneli. Betül de arkadaşımızdı ve çok yakışıyorlardı.
'' Bende evdeyim kardeşim bize gel diyecektim neyse siz oturun o zaman'' dedim.
Hakan '' sen gel kardeşim'' derken betülün sesini duydum. '' Gel gel zaten hakanla bi konu tartışıyorduk kaan, gel hakemlik yap hadi'' dedi. Hakan '' duydun kardeşim çık gel hadi '' dedi. ''Tamam o zaman '' dedim. kapattık. kahvemden bir yudum alıp mutfağa geçtim kahvemi bırakıp yukarı yatak odama geçtim. Şortum yerine eşofmanımla gitmem daha iyi olur diye düşündüm. Sonuçta betül arkadaşımda olsa kocası kardeşimdi.
Eşofmanımı giyip anahtarlarımı alıp evden çıktım. Arabama geçtim. çalıştırır çalıştırmaz alan walker- faded başladı. yola çıktım. Hakanla evlerimiz arası 20 dakikalık bi süreydi. Kısa bir zaman sonra evlerimiz yanyana olacaktı. İşte buna gerçekten sevinmiyor değildim. Hakan ve betül uzun zamandır beraberlerdi. Sonra evlendiler. İkisi de çok eğlenceli insanlar. Onlarla olmak bana ailemin yokluğunu çok hissettirmiyordu. betülün hamile olması da bana amcalık mutluluğu veriyordu. O ara Enrique Iglesias - Finally Found You ft. Sammy Adams çalmaya başladı. Beni lise yıllarıma götüren bir müzik. işte tam o sırada yol kenarında ki sağı işaret ede tabelayı gördüm. Karanfil sokak..
Hiç düşünmeden döndüm. Bilmediğim bir şey beni oraya çekiyordu.yaklaşık 1 kilometre yol aldıktan sonra 10 metre sonra yolun kapandığını fark ettim. 2 metre daha ilerleyip durdum. etrafıma bakarken sol dikiz aynamda o yazıyı gördüm. Karanfil apartman. Arabadan indim. Daha önce bu sokağa hiç girmediğimi fark edip apartmana iyice baktım. Beyaz, koyu gri renkli bi apartman. 4 katlı çok daireli bir yerdi. içi küçük olsa gerek.
Telefonum çalıyor. arayan hakan. Onu kapatıp arabama yöneldim. Sokaktan çıkıp Hakanlara doğru yola çıktım. Yine bir çok soru aklımı karıştırmaya başladı.
Gerçekten olabilir miydi ?
