Το αντίο που ποτέ δεν ειπώθηκε. (#Wattys2016)

Αντίο.

Και με αυτόν τον τρόπο προτίμησες να φύγεις από τη ζωή μου. Πήρες την πιο σκληρή και δύσκολη απόφαση και την έκανες να φανεί σαν κάτι καθημερινό, κάτι συνηθισμένο. Άραγε, το σκέφτηκες καλά; το σκεφτόσουν καιρό; ή μήπως ήταν μια ανώριμη βιαστική απόφαση; Ποτέ δε θα μάθω.

Θεωρούμαι εγωίστρια που δεν επικοινώνησα μαζί σου ύστερα αφότου έφυγες χωρίς να μου εξηγήσεις; ή θεωρείσαι εσύ δειλός για την κίνησή σου αυτή; Ήρθες για τόσο λίγο. Φάνηκες να διαφέρεις. Πως γίνεται αυτό; Με έκανες να ερωτευτώ. Εμένα. Εγώ που αδιαφορώ για κάθε τι ρομαντικό. Εγώ που θεωρώ την αγάπη καθημερινή και αναγκαία αλλά τον έρωτα μαρτύριο και ανούσιο. Εγώ που έχω φίλες που αν τις ρωτήσεις ποιο είναι το πιο αντιρομαντικό άτομο που γνωρίζουν θα γελάσουν με υπόνοια και θα γυρίσουν προς το μέρος μου καθώς εγώ κοιτάω το ταβάνι και σφυρίζω αδιάφορα. Εγώ που πληγώθηκα από το παρελθόν όσο ελάχιστα άτομα. Εγώ που κάθε μέρα παλεύω με τους δαίμονες που υπάρχουν στο κεφάλι μου και που με επισκέπτονται αργά το βράδυ, την ώρα πριν κοιμηθώ. Αυτοί οι δαίμονες είναι οι σκέψεις. Οι αναμνήσεις. Πρόσωπες ή απρόσωπες έρχονται απρόσκλητες να μου υπενθυμίσουν τα λάθη μου. Να χώσουν το μαχαίρι της αλήθειας όλο και πιο βαθιά στις ημι-επουλωμένες πληγές που μου άφησαν τα σκληρά λόγια που ειπώθηκαν και οι άσχημες καταστάσεις που βίωσα. Άτομα που ήρθαν τόσο ενθουσιασμένα στη ζωή μου και έφυγαν για κάτι πιο ενθουσιώδες. Λόγια που ξεγράφτηκαν από τα μηνύματα που στάλθηκαν και ξεχάστηκαν με τον καιρό. Υποσχέσεις που τάχα μου θα κρατούσαν μια ζωή, ή έστω για αρκετό καιρό και σβήστηκαν πιο γρήγορα ακόμα και από την φυσική ροή του χρόνου. Καλοκαίρια και έρωτες απρόβλεπτοι. Καινούριοι. Κάθε εμπειρία και διαφορετική. Η κάθε μια να αρχίζει αλλιώτικα, με περισσότερη ευτυχία και να τελειώνει με διαφορετικό τρόπο, συνήθως πιο οδυνηρά. Πιο επίπονα. Να αφήνει περισσότερα σημάδια.

Αυτός είναι ο λόγος που άλλαξα λοιπόν. Αυτή είναι η αλήθεια. Ήρθες και με γνώρισες σαν ένα ανεκτικό άτομο. Που προσπαθεί. Που νιώθει. Τι άφησες πίσω όμως; Πρόλαβες να δεις; Όσο περνάει ο καιρός βλέπω την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη και δεν με αναγνωρίζω. Αντικρίζω μια άγνωστη. Με παγωμένο, ψυχρό και άδειο βλέμμα να με κοιτάζει ευθύς στα μάτια. Ποια είναι αυτή; Που είμαι εγώ; Εγώ; που φορούσα καθημερινά και συνεχώμενα αυτό το χαρούμενο, αληθινό χαμόγελο; εγώ που ήμουν από τα πιο πρόσχαρα και γλυκά άτομα; που τα μάτια μου έλαμπαν με έναν μοναδικό τρόπο μοιράζοντας την χαρά και την ελπίδα απλόχερα σε όλους; Εγώ, που δεν είχα ίχνος αναισθησίας πάνω μου; Πλέον δεν είμαι εγώ. Κάποια άλλη έχει πάρει τη θέση μου. Τι φταίει άραγε; Ελπίζω όχι εσύ. Ελπίζω να φταίτε όλοι όσοι με πληγώσατε, όχι μόνο εσύ. Δεν το δέχομαι. Κάτι που φάνηκε τόσο σωστό να βγει τόσο λάθος. Να με καταστρέψει τόσο. Έχω περάσει πολλά. Γιατί; δεν σου άξιζα; Η ίδια απορία θα αποτυπωθεί στην λίστα με τα ρητορικά ερωτήματά μου ξανά.. και ξανά. Γιατί έφυγες; Γιατί δεν μου είπες αντίο; Γιατί όταν με χαιρέτησες εκείνο το βράδυ καθώς έκλεινα την πόρτα του αυτοκινήτου σου, δεν μου είπες την αλήθεια; Θα το εκτιμούσα. Δεν έμαθα ποτέ πως ένιωσες για'μένα. Τι εικόνα σου άφησα. Αν σε έκανα, αν όχι να νιώσεις, να καταλάβεις έστω τα όσα ένιωσα από την πρώτη στιγμή που σε είδα, δεν είναι κρίμα να μη γνωρίζω; Σε ερωτεύτηκα. Δεν σου αρκεί; Γιατί δεν με άφησες να γνωρίζω τι περνάει από το μυαλό σου; Το ψυχρό βλέμμα και το σπασμένο χαμόγελο που μου χάρισες καθώς έβγαινα από το αυτοκίνητο ισοδυναμούν με το "αντίο"; Στόμα έχεις, μιλιά δεν έχεις; Αυτό ήταν; Τέλος; Μιλούσαμε καθημερινά. Κάθε λεπτό της ημέρας. Τόσο εύκολο να με ξεχάσεις, δεν είναι λογικό. Αλλά να μου πεις καρδιά μου, έρωτας και λογική δεν βαδίζουν ποτέ στον ίδιο δρόμο. Είναι δύο αντιπαλώμενα στρατόπεδα όπως είναι η καρδιά και το μυαλό. Μήπως βρέθηκε  κάποια που να ταιριάζεις περισσότερο; Να σου λέει αυτά που θες να ακούσεις αλλά να μην τα εννοεί; Αυτό σε κάνει πραγματικά χαρούμενο;