Never let you go

1.Blijven wachten.

Dood nerveus met een brok in mijn keel zit ik in de wachtkamer. "Waarom lopen ze altijd zo erg uit?" Vraag ik mezelf af. Ik krab de laatste restjes nagellak van mijn nagels af. Het is een slechte gewoonte, als ik nerveus ben haal ik altijd al mijn nagellak eraf. Dat doe ik altijd, net als de dag dat mijn moeder de vijf woorden zei die mijn leven voorgoed zouden veranderen. Ik zou van slimste meisje uit de klas naar laatste jaars bitch worden veranderd. En dat allemaal door vijf woorden, ik heb ander werk gevonden. Nog steeds vraag ik me af hoe mijn leven zou zijn als we niet hierdoor moesten verhuizen. Maar ja.... Altijd maar blijven wachten en hopen op betere dingen. "Emma Smith?" ik keek op en zag een oudere man met een doktersjas aan staan. "Ja dat ben ik" zei ik nerveus. "U mag meelopen, ze kan u nu spreken?" zei de man. Ik stond op, pakte mijn tas en liep mee zonder enig idee wat mij te wachten stond.

Toen ik uit de kamer liep waren mijn ogen gevuld met tranen. Ik kon het niet geloven. Ik was zo boos en zo teleurgesteld in mezelf dat ik tot alles toe in staat was. Helaas bedacht ik me ook dat ik thuis alles zal moeten uitleggen. Daar zat ik nou niet echt op te wachten, maar ik moest de waarheid kwijt dus ik fietste naar huis.

Eenmaal thuis aangekomen zat mijn moeder op de bank op mij te wachten. Ik wist wat er aan zat te komen, ze heeft vast mijn fiets zien staan bij de dokterspraktijk verderop in de straat. "Waarom was je bij dokter Keizer?" vroeg ze terwijl ze bang was voor het antwoord. "Ik neem aan dat je de zwangerschapstest hebt gevonden?" Zei ik terwijl ik naar de gebruikte tissues op tafel en naar mijn moeders uitgelopen make-up keek. Ze kon me niet eens aankijken toen ze vroeg of ik zwanger was. Ik zuchtte, slikte een brok door mijn keel en zei:"De dokter zei dat het een meisje wordt". Mijn moeder begon te huilen en te schreeuwen naar mij. "Godverdomme Emma. " Ik begon te huilen,"je bent fucking ZEVENTIEN!" Ik riep dat ze mijn verhaal nog niet had gehoord maar ze wou me niet eens aankijken. "Mam laat me nou alsjeblieft mijn verhaal vertellen" zei ik terwijl ik mijn tranen wegveegde. Ze kon me niet aankijken dus ik liep naar boven. Ik ging op mijn bed zitten en zuchtte. Waarom ben ik zoals ik nu ben? Iedereen haat me. Dit was erger dan wat ik op mijn oude school was. Jongens boeide mij niet en ik had maar een vriendin, Melanie. Zij was het populairste meisje van de school. Ik was haar beste vriendin, maar zij had nog andere vriendinnen. Ik niet, haar vriendinnen hadden mij nooit gemogen en dat was wederzijds. Sinds we naar Stonebrook zijn verhuisd ben ik gewoon te veel veranderd. Ik ben van slimste en aardigste naar een bitchy meisje dat op haar zeventiende zwanger is geworden. Maar hoe is dat nou gebeurd?

Hey allemaal, dit is het einde van hoofdstuk 1. Vanaf hoofdstuk 2 word uitgelegd waarom Emma is veranderd. Laat reacties achter met tips. 💓