DUYGUSUZLAR

2.Bölüm-Okul

multi:Deniz Karataş

-Anne okulda yapamayacağımı ikimizde biliyoruz nasıl beni göndermek istersin her yıl bu çabayı sarf ediyorsun 

-Ama sende akıllı davranıp her yıl sözümü dinliyor ve okula gidiyorsun bu yılda dayan tatlım iyi bir hayat için

Ya ne demezsin  öyle her yıl aynı eziyeti çekiyorum ama kimse içimde olup bitenleri anlamadan dalga geçiyor ah bir de ailem bunu anlasa 

Yine annemin dediği oldu

 Ben bu kadının dediğini yapmazsam olmaz o bana her şey de destek çıktı ve ben onu asla kıramam 

Evet sorunlarımı bilmiyor ama babam gibi de irdelemiyor 

Bir kere küçükken anlatmak istemiştim anneme güvenmiştim ama o bana aynen şöyle demişti:

 " Denizim çok çizgi film seyrediyorsun"

Ben çizgi film bile seyretmemiştim ben hep kendi filmimi seyretmiştim televizyona bakıp her defasında o karanlığı görmüştüm 

Tüm ışıkları ve bazılarının aniden sönüşünü seyretmiştim hemde her yıl bıkmadan babam benim deli olduğumu ve psikoloğa görünmemi istemişti annem engel olmuştu babam beni engelli çocukların gittiği okula göndermek istemişti ve yine annem engel olmuştu şimdi ben onun isteğini geri çeviremezdim 

-tamam anne giderim

-sen çok aklı başında bir kızsın senin geleceğin parlak benim gibi ev hanımı ol istemem doğrusu 

sofradan kalkınca erken kalkacağım için hemen odama girdim 

-Esma kapat şu bilgisayarı sabah akşam onun başındasın

-Ne güzel işte abla senin gibi asosyal varlık değilim 

-Esma ikiletme 

-off tamam ya tamam

kendimi yatağa zor attım çünkü gerçekten çok yorulmuştum bir an önce uyuyup kabus misali şeylerden uzak durmak istiyorum 

saat 04:00 

karanlıkta yine bir ışık doğuyor ilk defa sönmesi uzun sürmüyor sanki ben göreyim diye bir bebek anne karnında ve kendi pisliğinde yüzüyor anne bebeğin üzerine yatıyor ve bebek yavaş yavaş yaşamını yitiriyor sonra bir kadın bir dakika benim annem çığlıklar içinde ve kanlar içinde uyanıyor 

ve bir çığlık kopuyor  

ben ben hiç bir şey yapamıyorum kardeşimi kurtaramıyorum tek yapabildiğim şey saniyesi saniyesine kardeşimin ölümünü izlemek 

Yine kabus görmüştüm her gün akşam aynı kabusu görüyorum sanki birisi kardeşimi benim öldürdüğümü anlamamı istiyor gibi hiç bıkmadan ben uyuduğumda aynı ruloyu kasete yerleştiriyor ve bu benim her geçen gün biraz daha canımı yakıyor ve var olan duygularımdan da koparıyor biraz sanki beni hayattan çekip almak istermiş gibi 

Şuan ağlıyorum ama ağlamam pek uzun sürmüyor gözümden sadece bir damla yaş süzülüyor doya doya ağlayamıyorum şuanda gülenler beni güldürüyor çünkü gülmek istemiyorum şuan ağlamam gerek ama sanki ben ağlamak istedikçe onlar daha şiddetli gülüyor 

Ortalık aydınlanmıştı ne olur biraz daha uyusaydım ama zaten alarmım çalmak üzereydi yataktan yavaşça doğruldum rutinlerimi yaptıktan sonra dolaba abandım  üniversiteye geçmiştim okulum iyiydi her şey annemin sayesinde oldu o benim doktor olmamı istiyordu ve ben sadece tamam demekle yetiniyordum dolaba boş boş bakmaktan sıkıldığım için ayılmayı denedim tekrar yüzümü yıkadım şimdi daha iyiydim