รักของฉันเล็กน้อยแต่ยาวนาน

เพื่อนใหม่

-Mark-

ตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมได้ก้าวขึ้นรถเพื่อเดินทางไปอยู่กับที่บ้านคุณตา ผมก็รู้ได้เลยว่าความเฮงซวยกำลังจะบังเกิด คุณตาของผมท่านแก่มากแล้วและอยู่คนเดียวแม่ผมจึงตัดสินใจย้ายมาอยู่เพื่อคอยดูแล บ้านหลังใหม่ของเราตั้งอยู่บริเวณชานเมืองเป็นละแวกบ้านเล็กๆ ผู้คนอาศัยอยู่ไม่มากนัก  ผมนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างรถไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับการย้ายบ้านครั้งนี้ ออกจะเซ็งๆด้วยซ้ำผมต้องจากเพื่อนมา ถึงแม้สมัยนี้จะมีอินเตอร์เน็ตและโซเชี่ยลเน็ตเวิร์กที่ทำให้เราติดต่อกันง่ายขึ้นแต่มันก็คงไม่สุขใจเท่ากับที่ได้ใช้เวลาร่วมกันจริงๆใช่ไหมล่ะ อีกอย่างผมไม่ค่อยจะใช้สมาร์ทโฟนเท่าไหร่เพราะเจ้าเครื่องปิ้งขนมปังของผมมันเก่าจนผมไม่อยากจะไปวุ่นวายกับมันมาก เพื่อนๆในแก๊งเลยล้อผมกันใหญ่ว่าผมเป็นคนขี้เซาขนาดไหน ผมทำได้แค่กลอกตาและกวนพวกมันกลับด้วยความมึนๆของผมเอง

ขณะที่รถกำลังจะเลี้ยวเข้าบ้าน ผมสังเกตเห็นเด็กคนนึงนั่งอยู่ที่ชิงช้าหน้าบ้านฝั่งตรงข้ามกำลังจ้องมองที่บ้านของเราอย่างสนอกสนใจ เมื่อเขาเห็นว่าผมมองเขาอยู่ เขาจึงส่งยิ้มเป็นการทักทาย รอยยิ้มนั่นดึงผมกลับมาให้อยู่ในปัจจุบัน ผมต้องรีบหลบตาและรู้ได้ว่าถ้าลงจากรถเขาต้องวิ่งเข้ามาทักทายแน่ๆ

"มาร์ค! ลงไปช่วยกันขนของเร็ว มัวแต่เหม่ออะไรอยู่ได้" พ่อเรียกผมเมื่อรถจอดสนิท ตอนนี้แม่เดินเข้าบ้านไปแล้ว ผมจึงเปิดประตูลงจากรถเพื่อช่วยพ่อขนของจากรถบรรทุกที่มาถึงก่อนหน้าเราไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

พ่อกำลังยืนตัดสินใจว่าจะให้ผมยกชิ้นไหนดี เขาเป็นคนที่ค่อนข้างหวงของและขี้กังวลเกินไปเลยเลือกที่จะขนย้ายเข้าบ้านเองเกือบทั้งหมดยกเว้นแต่พวกชิ้นใหญ่ๆ จะให้พนักงานช่วยขนเข้าไปก่อนแล้ว