Ben Ozan. Bu günlerde çok kötüyüm. Terk ettim,onun tarafından terk edilmek istesemde. Buna mecburdum. Bakmayın öyle neden diye soracaksanız şöyle; Arya ile çok uzun uğraşlar sonucu çıkmaya başladık bilirsiniz her güzel başlangıcın bir sonu vardır..
Belki aşılabilecek birşey, belki üstünden atlıyamayacagım koca bir duvar. Benim önümde kocaman duvar vardı, yıkamadım o koca duvarı..
Aryanın annesi, ilişkimizi hiçbir zaman onaylamadı. Aryanın annesi ile babası sürekli kavga ederdi. Garip bir kadındı. Kızının mutlu olmasını istemiyordu ama Arya annesine çok düşkündü. Bir gün annesi bana mesaj attı Aryadan ayrılmam gerektigini eger ayrılmazsam onu terk edecegini yazmıştı. Sırf bu yüzden hiç bir açıklama yapmadan okul koridorunda öylece bırakıp gittim, arkamı bile dönüp bakamadım. Dönsem yapamazdım. Bensizlige katlanabilirdi elbet ama annesizlige asla..
Ayrılışımızın ardından baktımda pek gün geçmemiş oysa bana yıllarıdır ayrıymışız gibi geliyordu. Arya iyi kızdı, biraz atarlı giderli felan ama severdim. Zaman içinde o kadar çok şey yaşadık ki şimdi o anlar birer birer gözümün önünden geçince sol gögüsümde oluşan acı tekrar yerini gösteriyordu. Onun o saçlarının uzunlugunu, rüzgarda birbirine karışmasını seviyordum. Boyumuz yakındı birbirine sarılınca içimde hissediyordum onu. Ben üzüldügüm zaman gözleri dolardı sürekli, o beni bu kadar fazla seviyorken açıklama yapmadan bırakıp gitmem beni karaktersiz mi yapıyor bilmiyorum ama onun için aşkımdan vazgeçtim ben. Eminim onun gözünde karaktersizdim. Onu terk edişimin ardından onu izliyordum uzaktan ondan habersiz. Annesiyle kavga edip evden çıkıyor. Eskiden sığınacak limanı benken şimdi batmış bir gemi gibi..
Ne kadar sevdigimi anlatamıyacak kadar sıgmıyor kelimelere sevgim. Bu günlerdeki ruh halimi kardeşim bile anlamıştı, asabileştim sanırım ama elimde degil. Şimdi okulda onun o halini her gördüğümde ne yapacam bir fikrim yok. Bakalım neler yaşayacaz..