Lessons in Getting Strong (Dutch One Direction Fanfiction)

Hoofdstuk 2: "What does it mean?"

"What does it mean?"

Harry's POV:

'When you speak her again, greet her for me would you?' riep Louis, terwijl ik mijn jas over mijn schouders hees.

 Ik stak mijn hand op in erkennning en liep de studio uit, om het doolhof van gangen terug  te volgen naar de lift.

Die lift bracht mij naar de begane grond, waar ik zonder enige weerverandering weer de miezerige regen in stapte.

Ik liep met mijn capuchon ver over mijn hoofd getrokken en mijn handen in mijn zakken met een snelle pas door de straten. Veel mensen waren er niet op straat dus veel kans op herkenning had ik ook niet

Ik stond stil voor een rood licht en op het moment dat op groen sprong, ging mijn mobiel over.

Zonder te kijken naar wie het was antwoordde ik met een 'hello'. En dat terwijl ik het kruispunt overstak.

'Harry, are you home?' vroeg Priscilla. Haar toon klonk paniekerig en ik wist meteen dat er iets mis was.

'No, I'm on my way. Why? What's wrong babe?' vroeg ik, meteen gealarmeerd.

'When you're home turn on your TV. And call me back.'

'Priss? What's up?' vroeg ik, aandringend.

'Just go home,' zei ze, en met een toevoegsel van 'love you' hing ze op.

Verbaasd en angstig duwde ik mijn mobiel terug in m'n zak en versnelde ik mijn pas.

Na de nodige straten te hebben doorgelopen en de nodige mensen te hebben ontweken sloeg ik eindelijk de straat in waar ik in woonde. 

Toen ik in straat inliep zag ik dat de straat verlaten was op één iemand na.

Een jong klein meisje zat met haar rug tegen een lantaarnpaal, en terwijl ik langzaam dichterbij kwam kon ik steeds meer zien aan haar.

Ze droeg een lichtblauw rokje, met vieze vlekken erop, een wit dichtgeknoopt bloesje, met een lichtblauw bloemetjes print. In haar handen hield ze een lichtbruine teddy beer, met zwarte ogen, terwijl het allemaal doorweekt tegen haar aanplakte. Haar mond leek te bewegen alsof ze tegen iemand praatte.

Waarschijnlijk de teddy beer.

Mijn ogen bestudeerden haar nieuwsgierig, en haar blonde haren zaten vastgeknoopt in een paardenstaart, met hier en daar een paar losse lokken, die door de regen tegen haar hoofd aanplakten. De staart viel al bijna uit haar haren omdat het elastiekje niet goed meer werkte.

Toen mijn ogen bij haar gezicht aankwamen zag ik dat het gezicht rood was, het jonge gezichtje had trekken van veel pijn en verdriet, en ik zag nu ook dat terwijl het meisje praatte, er tranen over haar wangen liepen, of het waren de regendruppels.

Met mijn grote, langzame passen kwam ik uiteindelijk bij het klein meisje aan, en ik ging voor haar door mijn knieën. Nogmaals bestudeerde ik haar, en ik zag dat haar handen, die stevig de knuffelbeer vasthielden, onder de schrammen zaten.

‘Hello there,’ zei ik, met een kalme, hopelijk geruststellende toon.

Het meisje keek geschrokken op, en nu pas zag ik haar ogen. Haar heldere hemelsblauwe ogen, die diep in de mijne leken te boren. Ik hapte even naar lucht, en trok toen mijn gezicht weer in de plooi.

Het meisje keek me wantrouwend aan en zei geen woord.

‘Aren’t you cold?’ vroeg ik.  Ik kreeg geen antwoord en het meisje bleef me aanstaren.

‘It’s okay, I won’t hurt you,’ ik schonk haar een glimlach, en ging weer staan.

Het meisje dook in elkaar, maar dat negeerde ik terwijl ik om me heen keek en de kust veilig waande.  Ik schudde mijn jas van mijn schouders, en met een soepele zwaai legde ik de jas over de schouders van het meisje.