Mavi Hayatın Siyah Kurbanı

8

Gözyaşlarım yanağımdan iri damlalar halinde süzülürken  elimdeki mektup elimden kayıp yatağımın üzerine düştü.  Merve ailesinin sevgisizliği  yüzünden intihar etmişti. Abim onunla barışsaydı intihar etmezdi.  Merve intihar etmeden 2 gün önce abim ile Merve  Serdar yüzünden kavga etmişti. Serdar Merve 'ye aşık olan aptal biriydi.  Merve ne derse desin peşini bırakmıyordu.  Bir gün Merve ile konuşmak istediğini  söyleyip onu sahile çağırdı.  Merve de zorla da olsa kabul etti.  Sonra abim bunları öpüşürken yakaladı.  Merve oraya Serdar onu tehdit ettiği için gittiğini,  bir anda dudaklarına yapıştığını söylese de abim inanmadı.  Taki Merve intihar ettikten sonra Serdar gerçekleri söyleyene kadar.  Abimin o an Serdar 'ı nasıl dövdüğünü  hala dün gibi hatırlıyorum.  Serdar da daha fazla burada kalamadı İngiltere' ye taşındılar ailesiyle.

Belki de Mert kardeşini dinleyip buraya dönseydi şuan Merve yaşıyor olacaktı. İçimde Mert 'e olan nefret daha fazla artarken elime telefonumu aldım ve Mert' in hemen dün buluştuğumuz sahile gelmesi gerektiğini  söyledim mesaj atarak.  Geleceğini öğrenince  üzerimi değiştirdim ve yatağımın üzerinde duran mektubu aldım.  Koşarak evden çıktım ve taksiye bindim.  Sahile gitmesini söyledikten sonra arkama yaslandım.  Ah abi,  ah. Ne olurdu da affetseydin.  Ya Mert ?  Ne olurdu da dönseydi  ?  Ya da Merve 'nin annesi Melis teyzeyle,  babası Tarık Amca ne olurdu da onu biraz sevseydi ?  Ne olurdu da kardeşim  dediğim insanı  intihara sürüklemeseydi ? Gözümden bir damla yaş akarken  sahile geldik.  Parayı ödeyip taksiden indim ve dün buluştuğumuz yerde beni bekleyen Mert 'in yanına gittim. 

Yanına gidince  " Neden çağırdın beni buraya ? "  dedi.  Çantamdaki mektubu çıkardım ve bir şey demeden ona uzattım.  Hızlıca elimdeki mektubu aldı ve açıp okumaya başladı.  Mektubu okumayı bitirince gözlerini bana çevirdi.  Gözleri dolmuştu. 

" Sadece abim yüzünden intihar etmedi o.  Sen onu dinleyip  evine dönseydin herşey farklı  olabilirdi.  " dedim gözlerimden yaşlar akarken.  Mektubu cebine koydu ve "  Ya da abin ona inanıp onu affetseydi ? " dedi duygudan yoksun bir sesle.  Nasıl bu kadar duygusuz olabiliyordu aklım almıyordu cidden.

İşaret parmağımı onun kaslı göğsüne uzattım ve "  Sen Mert Serttaş,  hayatımda gördüğüm en acımasız insansın. "  dedim fısıldayarak.  Mert göğsünde tuttuğum parmağıma baktıktan sonra   " Bu hikayede tek acımasız insan ben değilim.  Abinin de benden aşağı kalır yanı yok.  Kardeşimin intihar etmesinde onunda payı var. Aslında biraz da suç benim aptal kardeşimdeydi.  Ne diye abine o kadar açık olduysa" dedi.  Parmağımı göğsünden çektim ve "  Ya senin kardeşinin kaç gece boyunca ' Abimi özledim,  abim gelsin lütfen'  diye ağlayıp yalvardığı geceleri biliyor musun  ?  Sevgiye ne kadar aç olup,  korunmaya ne kadar muhtaç olduğundan haberin var mıydı senin ? Tanıdığı herkes ona sırt dönmüşken abim ona yüzünü döndü.  Onu sevdi,  korudu.  Ona değer verdi.  Sevgiye aç bir kızın,  aile sevgisi tatmamış bir kızın yapacağı en aptal şeyi yapıp aşık oldu.  Ama mutluydu Mert.  Abim onu mutlu ediyordu.  " dedim ağlayarak.

Mert  bir şey demeden arkasını dönüp giderken gözlerimi sildim ve koşarak ona yetiştim.  Kolundan tutup onu durduğumda ilk önce tuttuğum koluna sonra da yaşlı gözlerime baktı.

"  Ben dediğini yaptım,  abimi şikayet etmeyeceksin,  değil mi ?  " dedim.  Kolunu elimden kurtardı ve "  Abine ve sana yapacaklarımdan sonra keşke şikayet etseydin diyeceksin.  " dedi ve hızlı bir şekilde yürümeye devam etti. Korku bedenimi  sararken kayalıklara oturdum ve insanları umursamadan hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.  Mert 'in gidişini izlerken  "  Senden nefret ediyorum Mert Serttaş.  " diye haykırdım.  İnsalar bana tuhaf bakışlar atarken ayağa kalktım ve bir taksi durdurup eve gittim.  Okul çoktan bitmişti ve bu abimin evde olduğunu gösteriyordu.  Eve gelince parayı ödeyip taksiden indim ve çantamdaki anahtar ile kapıyı açtım.