"เอาแครอทกับหัวไชเท้าอย่างละ 2 หัวแล้วก็มันหวานอีก 10 ลูกนะคะ จีวอนลูกอยากได้อะไรเพิ่มอีกมั้ยจ๊ะ?" เสียงของหญิงมีอายุถามผมหลังจากที่สั่งของกับคุณป้าเจ้าของร้าน ดึงความสนใจของผมออกจากเด็กชายตัวเล็กที่ยืนจับมือหญิงวัยกลางคน ซึ่งกำลังพยายามเอื้อมมือมาหาผมอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
ผมส่ายหน้าช้าๆสองสามทีเพื่อบอกปฏิเสธแม่กลับไป และหันไปมองเด็กชายตัวเล็กอีกครั้งก่อนจะยื่นมือไปหา แต่เด็กชายตัวเล็กกลับหันหน้าหนีพร้อมชักมือกลับไปทั้งอย่างนั้น พอผมหันหน้ากลับมาหาแม่ ผมก็แอบเห็นทางหางตาว่าเด็กชายคนนั้นยังพยายามยื่นมือมาให้ผมอีก แต่พอผมหันหน้ากลับไปเขากลับหันหน้าหนีไปอีกทางซะงั้น....
....คิมจีวอนไม่เข้าใจครับ....
ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาเด็กชายตัวเล็กหลังจากที่ผมแอบเห็นทางหางตาว่าเขาพยายามยื่นมือมาหาผมและหันหน้าหนีทุกครั้งที่ผมหันหน้าไปสบตาเขา แต่เด็กชายคนนั้นกลับไปยืนหลบข้างหลังหญิงสาวมีอายุที่มาด้วยกันแล้วยังจับมือซะแน่นเลยด้วย ....เขาคงจะกลัวผมใช่มั้ยครับ
"น้องเขาเขินน่ะลูก" คุณน้าผู้หญิงพูดขึ้นก่อนที่ผมจะหันตัวเดินกลับไปหาแม่
อ่าาา...เขินนี่เอง นึกว่ากลัวซะอีก
"พี่เขามาเล่นด้วยแล้วไงยุนฮยอง อย่ามัวแต่หลบสิลูก" ผมส่งยิ้มบางไปให้เด็กชายตัวเล็กพร้อมกับยื่นอมยิ้มที่ติดอยู่ในกระเป๋ากางเกงให้
"พี่ชื่อจีวอนนะ คิมจีวอน ยุนฮยองชอบอมยิ้มมั้ย?"
"ขอบคุณฮะ....พี่จีวอน" แทนคำตอบของคำถาม ยุนฮยองเอื้อมมือมาหยิบอมยิ้มจากมือผมไป เจ้าตัวเล็กเอาแต่ก้มหน้าหลบตาผมด้วยความเขิน ......น่ารักครับ น่ารักมากจริงๆ
"จีวอนอ่า.... กลับบ้านกันได้แล้วลูก" ผมหันหน้ากลับไปตามเสียงเรียกของแม่ที่กำลังเดินมาตรงจุดที่ผมยืนอยู่
