Μια φορά κι έναν καιρό,σε ένα μακρινό τόπο,τον Ερυθρόκαμπο,ζούσε ένα μικρό μαύρο ελεφαντάκι.Το ελεφαντάκι αυτό λεγόταν Ρέμπο. Ο καθένας θα έλεγε πως αυτό το ελεφαντάκι έχει τόσο περίεργο κι άσχημο όνομα....Ο Ρέμπο,από τότε που θυμάται τη προβοσκίδα του ,ήταν μόνος.Οι γονείς του είχαν κυνηγηθεί από τους ανθρώπους κι από τότε δεν τους ξαναείδε.Έτσι,μεγάλωσε μόνος.Ήταν μόνος και δίχως όνομα,μέχρι που μια μέρα,καθώς έπινε νερό από τη λίμνη της κοιλάδας ,ξάφνου παρατήρησε μια πέτρα.Η πέτρα αυτή ήταν γεμάτη σχήματα,γλώσσες άγνωστες και πρωτοφανείς.Ωστόσο,αυτή η πέτρα του χάρισε ένα όνομα!Ο Ρέμπο λοιπόν,είναι 4 ετών και ζει μόνος σε μια σπηλιά..Οι τοίχοι έχουν ζωγραφιές και τις νύχτες είναι ζεστά εκεί μέσα!Το μικρό αυτό πλάσμα έχει καταφέρει να ζήσει μόνο του τόσο καιρό απλά και μόνο γιατί είναι δυνατό.Όχι,όχι ο Ρέμπο δεν είναι δυνατός επειδή έχει μεγάλο σώμα,προβοσκίδα ή ελεφαντόδοντες. Ο Ρέμπο είναι δυνατός γιατί ελπίζει!!Παράξενο να το ακούς,κι όμως ελπίζει πως θα ζήσει μια καλή ζωή!Έχει τους φίλους του,τα άλλα ζώα,έχει φαγητό και σπίτι..Κι ελπίζει πως κάποτε θα βρει τους γονείς του.Όσο άσχημα κι αν πηγαίνουν τα πράγματα ,ο Ρέμπο πάντα θα τραγουδά με τη προβοσκίδα του και πάντα θα ελπίζει για το καλύτερο.Όταν σταματάς να ελπίζεις ,σταματάς να ζεις.Η ζωή είναι ένας καθρέπτης.Αν της χαμογελάσεις θα κάνει κι αυτή το ίδιο.Έτσι λοιπόν,ο Ρέμπο συνεχίζει να ζει και να ελπίζει ,να αγαπά τα λουλούδια ,τη σπηλιά του,τη λίμνη του.Αγαπά τους φίλους του.τη Μπέλα ,την μαϊμού,τον Ράϊοτ,τον κάστορα και τη Λένα ,την αρκούδα.Και κάπως έτσι είναι χαρούμενος με ότιέχει ,ζει ευτυχισμένος μέσα στη κοιλάδα του ,μέσα στον Ερυθρόκαμπο,κι ελπίζει.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
