The Last and Only Girl

Chapter 4: Camp?

Pagkatapos ko pumunta ng moah ay lumabas naman ako sinubukan i-operate ang ferriswheel at ng gumana ay sinira ko ang pintuan ng isa dahil walang maghihinto sa operating table at para madali lang ako makaalis

at dahil ako lang ang tao walang nagpasabog ng fireworks pero kita ko naman sa liwanag at reflection ng tubig and makulay na ilaw ng ferriswheel kaya medyo nabawasan ang lungkot ko.

i guess hindi nga masyadong masaya mag-isa. I thought na, Finally kahit mag-isa na ako magagawa ko na ang lahat ng gusto, lahat ng bagay na makakapag-pasaya sa akin

but i was just fooling myself, i am not happy at all. Sana, sa susunod may kasama na akong pumunta dito, isang tao na mamahalin ako at aalagaan ako, i wish

at bago pa lumagpas ang sinasakyan ko sa landing station ay tumalon na ako agad at malungkot na umalis,

tinitigan ko lahat ng bagay na nadadaan ko

until now, wala parin kwenta ang buhay ko, wala parin saysay ang mabuhay

thinking back to before, kahit kailang walang nagmahal sa akin, lahat sila iniwan ako, i had to live in the streets for lots of years, begging for money, water, and money

hindi na ang shelter, i was not stupid nor them, walang kukup-kop sa isang palamunin na katulad ko, kaya lahat sila iniwan ako, tinakwil ako ng buong mundo

i had to be plastic, kunyare ayos lang ako, kunyare wala akong problema, kunyare lagi akong nakangite, kunyare ... AYOS lang ako

while i had to see my own father leave us for another girl, my own mother committing suicide and i couldn't even do anything but to stare as she take her own life

while i had to feel every bit of pain,sadness,sorrow, jealousy, and loneliness, I can see everyone happy, everyone passing the streets holding hands, smiling, happy with their love ones...

i had to see them all happy while i was rotting slowly in the dark

nakakalungkot, sobrang nakakalungkot, na sa sobrang nakakalungkot, hindi ko kinaya at sinubukan magpakamatay