Updated! | jicheol

020

[ ! ] triggering content ahead
please skip if you're not comfortable with this kind of text.

—x

The anxiety was taking over my system.

It wasn't a joke.
I tried talking to my "mom" about it, but she doesn't fucking understand.

I didn't want to think about this.

This isn't about God who isn't answering my prayers. Who isn't listening to me. Who isn't solving my conflicts.

This is about me and my problems that's about to kill me in small ways.

And I wish it does.
Because it seems that death hates me too.

Ni ayaw nga akong patayin e.

I just felt tiny in this chaotic world.

I felt worthless.

A disgrace.

Someone who is easy to leave.

Sa bagay, kaya nga iniwan niya ko.

Kasi sabi nga nila, wala akong kwenta.

Na masama ang ugali ko.

Na hindi ako pinalaki nang maayos.
Na madali akong palitan.

Na mas mabuti kung makipagpatayan na lang ako.

At ako mismo, hinihiling ko 'yon.

Kasi mas mabuti naman talaga na mamatay na lang ako.

Because for God's sake, sino ang gustong makasama ang isang lalaking sirang sira na?

Ang isang Choi Seungcheol na pinagtatabuyan ng lahat?

Nakaupo ako sa kama ko, nakatakip ang mga kamay sa tenga at nakapikit.

For once, just let me have my peace.

Let me be fucking happy.

I don't want to be pressured or stressed, or be told that I'm worthless.

Kasi alam ko.

Alam ko na 'yon.

Matagal na itong ipinamukha sa akin at buong puso ko nang tinanggap ang kaalaman na 'yon.

Simula nang nangyari ang lahat ng kagaguhan sa buhay ko, matagal ko nang alam na wala na kong pag-asa.

Na sirang sira na ko.

Minsan iniisip ko na lang, 'Kamatayan, kailan ka ba darating? Iniintay na kita.'

Humigpit ang hawak ko sa sarili ko habang pinipigilan ang mga iniisip ko.

"AH! WALA KANG KWENTA SEUNGCHEOL!"

Napasigaw ako sa kwarto ko, at di ko namalayan na umiiyak na ko.

Tumutulo ang mga luha ko at unti unting nababasa ang mga unan na nasa kama.

Masakit sa dignidad ng lalaki ang umiyak, eh anong magagawa ko? Kahit dignidad ko nakuha na sakin.

Umiiyak ka ngayon? As expected from our pathetic Seungcheol.

Magulo ang paningin ko.

I was blinded by tears.

Malabo ang lahat maliban na lang sa iisang bagay na nakaupo sa nightstand ng kama ko.

A sharp blade. It was shiny, and clearly unused.

Hindi ko pa nagagamit.

Dahil ni isang beses, hindi umaabot sa ganito ang mga nasa isip ko.

Maybe you should do it, Seungcheol.

Tutal ginusto mo diba?

Haha, tangina. Sino bang makakamiss sa'yo?

Wala kang kwenta, diba?

Huminga ako nang malalim, at kinagat ang labi ko, habang iniisip kung gagamitin ko ba.

Tangina mo, Seungcheol. Wag kang bobo.

Aabutin ko na sana yung blade, para matapos na 'to.

Just imagine the blood oozing from every slash I make.

The sting it feels to have my skin pierced by the sharp blade.

To feel a vein be wounded, to bleed internally, to feel the pain within myself.

And the darkness that comes after.

Where everything— the sadness, the pain, the insecurities– is gone.

Feeling nothing is better than feeling damaged, right?

Nasa kamay ko na ang blade at handa na kong sugatan ang pulso ko.

kaso narinig kong magvibrate ang phone ko.

Ibinaling ko ang tingin ko mula sa kutsilyo papunta sa direksyon na 'yon at napabuntong hininga na lang ako.

Tumayo ako, at inilayo ang sarili ko sa blade na 'yon.

I almost fucking killed myself.

Sayang.

A side of me said.

But the other side, thanked whatever made my phone buzz.

Because I'm alive.

And I guess, that's a good thing.

—

1 notification

woozinc updated his story What Life's Truly Like
a second ago

—

He saved me, somehow.