စီးဆင္းလ်က္႐ွိေသာ စမ္းေခ်ာင္းငယ္တစ္ခုမွာ
လိုက္ပါစီးနင္းလ်က္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ဘဝတစ္ခုု
ေရစုန္ေရဆန္တို႔က ျပာလဲ့ရႊင္ျပမေန
ညိဳညစ္ညစ္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ အျပည့္ျဖင့္သာ႐ွင္သန္ စုန္ဆန္စီးရသည္
အရာရာက ေျခာက္ကပ္ပ်င္းရိဖြယ္အတိ
လူတို႔၏လိုခ်င္တက္မက္ဖြယ္ အျမင္အာရံု
ကြၽန္ေတာ့ အတြက္ေတာ့ အတိုင္းအဆမ႐ွိ
ျခားနားထားတဲ့ စည္းတစ္ခုအျဖစ္ ျဖစ္တည္လာသည္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
လူသားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္
လူသားမဆန္စြာ ေနထိုင္ခဲ့ရသူတစ္ေယာက္၏
ႏွလံုးသား ဒဏ္ရာ ထက္ ပူေလာင္ေဆြးျမလွသည္
နာက်င္လွတဲ့ ေဝဒနာ ေတြကိုကုစားေပးနိုင္သူ
ကြ်န္ေတာ့ဘဝမွာ တစ္ေယာက္ထဲရွိခဲ့ဖူးသည္
ထိုသူက.........ေဖေဖ။
~~~~~~~~~~~~~
" ေမေမ"
အသံၾကားရာ မီးဖိုခန္းထဲသို႔ ေခၚမိျခင္းျဖစ္သည္
"သား..Taeေလး ႏိုးၿပီလား မနက္စာစားေတာ့မလား"
ေမေမ့ရဲ႕ အေမးကိုေခါင္းေလးညိတ္ျပလိုက္သည္
ေမေမ အခုဆို ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးပါလဲ
ေမေမ ဘယ္လိုေတြမ်ား ေျပာင္းလဲသြားမည္လဲ
ေမေမ့ ဆံပင္ေလးေတြကေရာ ဘယ္လိုအေနအထားမွာ႐ွိေနမလဲ
ကြၽန္ေတာ္ မသိရဘူး မျမင္ရဘူး
တကယ္ေတာ့ ခံစားခြင့္ ေပ်ာက္လြင့္ခဲ့ရျခင္းသာ
ကြၽန္ေတာ့ကို ေႏြးေထြးယုယစြာ ၾကင္နာေပးသူ
ဆိုလို႔ ေဖေဖ ကြၽန္ေတာ့္အနားမွ
ွထြက္သြားကတည္းက
ေမေမနဲ႔ အကို တို႔ ႏွစ္ေယာက္သာ႐ွိသည္
အကို ဆိုေပမယ့္ ေမေမ့ ေမာင္ေလး ရဲ႕သား
သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ႔ရဲ႕ ညီေလး အရင္း
တစ္ေယာက္လို အရမ္းခ်စ္သည္
ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို အလြန္အားကိုးသည္
ခ်စ္သည္
မနက္ အိပ္ရာႏိုးတိုင္း
"သား Tae Tae ေလး ထေတာ့" ဆိုၿပီး ကလိထိုးကာ အိပ္ရာလာႏိုးတတ္ေသာ ေဖေဖ့ရဲ႕ ပံုရိပ္ေလးက မ်က္ဝန္းထဲမွာ ယခုအခ်ိန္ထိ စြဲထင္လ်က္႐ွိသည္
ကုတ္ပိုးၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ေခၚသြားကာ
မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္တာကအစ
ဂ႐ုစိုက္ေပးေသာ ေဖေဖ့ကိုလြမ္းလိုက္တာ..
ဘာလို႔မ်ား ကြ်န္ေတာ့ကိုထားခဲ့ျပီး ေလာကႀကီးထဲက အေစာႀကီးထြက္သြားခဲ့ရတာလဲ ေဖေဖ...
အဲ့တုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစုေလးက
ၿငိမ္းခ်မ္းသည္ဟုဆိုရသည္ထက္ ပိုေသာ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈႏွင့္ ျပည့္စံုလြန္းသည္
ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုးမ်ားမွ ပူေႏြးေႏြး မ်က္ရည္စမ်ား
ပါးျပင္ေပၚသို႔ တြဲခိုဆင္းက်လာသည္
ေမေမ့ရဲ႕ လက္ဖဝါးႏုႏု ေလးမ်ားက ပါးျပင္တို႔
လာေရာက္ထိေတြ႕မႈတို႔က ေႏြးေထြးလြန္းလွသည္.......။
--------------------
"Tae Hyung အျပင္သြားမယ္ေလ"
အကို နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က အျမဲတမ္းလိုလို အျပင္ထြက္ေလ့႐ွ္ိသည္
ဘာရယ္မဟုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရံုေလးပါ
တျခားေနရာေတြသြားမယ္ဆိုလဲ
ကြၽန္ေတာ့လို လူအတြက္ ဘယ္အရာကမွ အသံုးမဝင္
