အခ်စ္ကိုဘဝအျဖစ္သတ္မွတ္ထားသည္ဟု
မဆိုေသာ္လည္း ဘဝကိုအခ်စ္ျဖင့္
တန္ဆာဆင္ၿပီး လွပစြာ တည္ေဆာက္ရသည္
ဟု ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲ ထြင္းထုထားသည္။
အခ်စ္ကအရာရာကို ဖန္ဆင္းႏိုင္စြမ္း႐ွိသည္။
ဘဝသစ္တစ္ခုအျဖစ္ရပ္တည္ေပးတတ္သည္။
ဘဝတစ္ခုကို အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ဟိုတစ္စဒီတစ္စ
တိမ္္စိုင္ေတြလို ေပ်ာက္ျပယ္ ေစတတ္သည္။
သို႔ေသာ္ ကိုးကြယ္လွ်င္အမွားဆိုတာထက္ကို
လြန္ေစတတ္သည္။
အခ်စ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။
သူက ေမတၱာတရားရဲ႕ ေရာင္ျပန္ ဆို
ေပးဆပ္ျခင္းက ေမတၱာ ရယူျခင္းရ အခ်စ္လား။
------------------------------------------------------
အခန္းတံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ဖြင့္ျပီး
ကေလးရဲ႕အခန္းထဲ သို႔ ဝင္လိုက္သည္။
အိပ္ေမာက်ေနေသာ သူ႔ကိုျမင္ရတာ
ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြ နာက်င္လြန္းရသည္။
ျဖဴစင္လြန္းတဲ့ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕
ႏွလံုးသားထဲ ဒဏ္ရာေတြ တနင့္တပိုး
႐ိုက္သြင္းမိခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ကို
အျပစ္တင္ေနမိသည္။
ခုတင္ေဘးတြင္ထိုင္လ်က္ သူ႔ကိုုေငါင္ေငါင္ေလး ၾကည့္ေနမိသည္။
ကေလးရယ္ မင္း သိပ္ျဖဴစင္လြန္းတယ္။
ကြ်န္ေတာ္သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္သတ္ေနမိသည္။
သူ႔ရဲ႕လက္ကေလးက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ကို
႐ုတ္တရက္ ဆြဲယူလိုက္သည္။
"ဘယ္သူလဲ"
ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္ခမ္းကိုတြန္႔ၿပီးျပံဳးလိုက္သည္။
"Jung Kook"
သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပၿပီး
"ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္နားမွာ႐ွိေနတာလဲ"
သူ႔ေမးခြန္းကိုေျဖဖို႔ ဆင္ေျခေတြမ်ားလြန္းပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ႏႈတ္ခမ္းမွ ေျပာဖို႔
စကားလံုးတို႔က ေလလႈိင္းၾကား
ေပ်ာက္လြင့္ေနခဲ့သည္။
"ကေလး ကို လာၾကည့္တာ"
သူ႔မ်က္ႏွာမွာေပၚလာတဲ့ပံုရိပ္တို႔က
စူးစမ္းခ်င္သည့္ပံု ရသည္။
"ဘာမွျပန္မေမးနဲ႔ေတာ့ ထေတာ့ ကလိထိုးၿပီး
ႏိႈးရမလား"
သူ႔ကို သတိေပးျခင္းမဟုတ္ အသိေပးျခင္းသာ
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ခါးကို အသာအယာ ထိုးမိသည္။
သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ တခိခိ ရယ္သံတို႔ထြက္ေပၚလာသည္။
ခုတင္ေပၚထထိုင္ေသာ္လည္းကလိထိုးတာမရပ္
ခဏၾကာေတာ့ သူ့ဖက္မွ ရယ္သံအစား
ငိုသံတို့က တျဖည္းျဖည္း ရင့္သန္လာသည္။
"ကေလး ဘာျဖစ္တာလဲ"
ကြ်န္ေတာ္ စိုးရိမ္တၾကီးေမးလိုက္သည္။
သူ့မ်က္နွာကို ကြ်န္ေတာ့္ဘက္သို့လွည့္ေစျပီး
မ်က္နွာကိုလက္နွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္မိုးၾကည့္ေတာ့
သူ့ မ်က္ႏွွာမွာ မ်က္ရည္တို့ကတိုးေဝွ႔တြဲခိုလ်က္။
"ေဖေဖ ....ကြ်န္ေတာ့္ အေဖ ဆို မနက္တိုင္း
ဒီလိုေလးႏႈိးေနက်ပဲ"တဲ့။
ကေလးရယ္ ဘာလို႔ဒီေလာက္နာက်င္ရတာလဲ။
မင္း ဘဝ က ဘာလို႔ ကံဆိုးရတာလဲ။
ဒီလိုေတြျဖစ္ေစဖို႔ ကံတရားက
လုပ္တာမဟုတ္ဖူး မင္းေ႐ွ႕မွာ႐ွိေနတဲ့
ငါ ဆိုတဲ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ေကာင္ေၾကာင့္ပဲ။
ကေလးရယ္ မင္းမငိုပါနဲ႔။
မင္းရဲ့ မ်က္ရည္တစ္စက္က ဓားတစ္ေခ်ာင္းလို
ငါ့ရင္ကို နာနာက်င္က်င္ မြန္းေနတယ္။
" မငိုပါနဲ့ ကိုယ္ေတာင္းပန္တယ္
အရာရာတိုင္းတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္
မ်က္ရည္ေတာ့ မက်ပါနဲ့ ေနာ္"
သူေခါင္းေလးကို တြင္တြင္ခါျပီး
"ဦးေလးၾကီး.....ကြ်န္ေတာ္ေလ အရမ္းနာက်င္
တယ္။ ရင္ဘတ္ၾကီးတစ္ခုလံုးလဲ ရစရာမရွိေတာ့ဘူး"
သူ့ကို ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းျပီး
တင္းက်ပ္စြာ ဖက္တြယ္ထားလိုက္သည္။
မ်က္ရည္စက္တို့နဲ့အတူ ရင္ခုန္သံတို့က
စည္းခ်က္ ညီညီ ထပ္တူက်လ်က္ေနသည္။
"ကေလး....မင္းနာက်င္ရတဲ့ ရင္ဘတ္ၾကီးကို
ေဟာဒီက ကိုယ့္ရင္ဘတ္ၾကီးနဲ့ အစားထိုးလိုက္
နာက်င္ေနတာလား မင္း မယူနဲ့ ေပး...ကိုယ့္ကို
အကုန္လံုးေပးလိုက္"
သူကြၽန္ေတာ့္ကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္
ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။
"ဘာလို႔လဲ......ဘာလို႔ကြၽန္ေတာ္ ေပၚ ေကာင္း
ေနရတာလဲ"
မေျဖဘူး မင္းေမးခြန္းေတြကို မေျဖနိုင္ဘူး။
ကြၽန္ေတာ့္နားႏွစ္ဖက္ကိုလက့္ျဖင့္အုပ္ၿပီး
ေခါင္းကို ဆက္ဆက္ခါကာ ႏႈတ္ဆိတ္ေနသည္။
"ခ်စ္တယ္..ဦးေလးႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္"
သူ႔စကားသံကို ၾကားေတာ့ခနတာဆြံ႔အခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ ပါးစပ္မွ ျပန္တုန္႔ျပန္ရန္ စကားလံုး
တို႔က ေပ်ာက္႐ွေနခဲ့သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးတဲ့ အတြက္
္ကြၽန္ေတာ့္ အကို တစ္ေယာက္လို
အရမ္းခ်စ္တယ္ ၿပီးေတာ့ ေက်းဇူးလည္းတင္တယ္"
ဒီထက္ နည္းနည္းေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပိုေပးလို႔
မရဘူးလား ကေလးရယ္။
ကြၽန္ေတာ္ အတၱဆန္လြန္းသြားသည္ ဟု
ထင္ခ်င္ ထင္မိၾကပါလိမ့္မည္။
ေက်းဇူးဆိုသည့္အရာမွ အတၱဆန္ဆန္
အခ်စ္ ဟူ၍ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။
သူ႔ဆီက အခ်စ္ ဆိုသည့္အရာကို ကြၽန္ေတာ္
ေတာင္းတမိတာ အတၱတစ္ခုျဖစ္ခဲ့လွ်င္
ထို အတၱကိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စားေသာက္ေနမိလိမ့္မည္။
ေတာင္းပန္ပါတယ္ကေလး မျဖစ္သင့္တာကို
ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးလိုတဲ့ ကိုယ္ကလူသား
တစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ရပ္အေနနဲ႔ အျပစ္ျဖစ္ေနတယ္မလား။အျပစ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုလဲ
အဲ့ဒီအျပစ္ဒဏ္ကို ရဲရဲႀကီးခံယူမယ္။
အနည္းဆံုးေတာ့ ကေလးနားမွာ ေစာင့္ေ႐ွာက္သူတစ္ေယာက္ေနနဲ႔႐ွိေနရရင္
ကြ်န္ေတာ္ေက်နပ္တယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ေလေျပေလညင္းတို႔ ညင္သာစြာ
တိုက္ခတ္ေနသည္ကကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို
ပါးလွပ္လွပ္ တိုက္စားေနသည့္အလား။
ကြၽန္႔ေတာ့္ ေဘးမွာ လိုက္ပါလာတဲ့ သူကေတာ့
ေကာင္းကင္ႀကီးေပၚ ေမာ့ၾကည့္လ်က္
အခ်ိဳသာဆံုးေသာ အျပံဳးတို႔ကိုဆင္ျမန္းထားသည္။
တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလႏုေအးတို႔က
သူ႔ဆံႏြယ္ႏုႏု ေပၚျဖတ္တိုက္သြားၿပီး
ေကာ့ေကာ့႐ွည္႐ွည္ မ်က္ေတာင္ေလးေတြက
အနည္းငယ္ လႈပ္ခါသြားသည္။
ကြၽန္ေတာ့္နားမွာ ႐ွိေနတဲ့သူက
ကြၽမ္းက်င္လွတဲ့ ပန္းပုဆရာရဲ႕ လက္ရာေျမာက္
ပန္းပု႐ုပ္ေလးလား လူလား ကြၽန္ေတာ္
ခြဲျခားႏိုင္စြမ္းပင္မ႐ွိေတာ့။
ေျပျပစ္ေခ်ာေမာတဲ့ ႐ုပ္ရည္
ျဖဴစင္တဲ့ အသားအေရ
အျပစ္ကင္းၿပီးခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ကေလး။
ဒီလို လူတစ္ေယာက္ကို အျပစ္ဒဏ္ခတ္တာ
ခင္ဗ်ား သိပ္မွားသြားတယ္ ကံတရားႀကီး။
ေလာကႀကီးကို ဆန္႔က်င္ၿပီး အေမွာင္ထုထဲက
ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ေအာင္ေခၚေဆာင္သြားမယ္။
ယံုၾကည္ေနလိုက္ ကေလး...။
မင္းဆႏၵေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးပါ့မယ္။
"ဦးေလးႀကီး....."
သူ႔ ေခၚသံၾကားမွ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးေတြ
တစ္ခန္းရပ္သြားသည္။
"အင္း.....ေျပာေလ"
"ကြၽန္ေတာ့္ကို လူေတြက ဘာလို႔ သနားၾက
တာလဲ...ကြၽန္ေတာ္က အဲ့ေလာက္ထိ သနား
စရာေကာင္းေနလို႔လား...ဘာလဲ အေဖမ႐ွိေတာ့လို႔လား"
သူ႔ရဲ႕ အျပံဳးေတြမွာ နာက်င္မႈေတြပါတယ္။
ဝမ္းနည္းမႈအရိပ္အေယာင္ေတြ ထင္းေနတယ္။
ကိုယ္ သိတာေပါ့ ကေလး မင္းနာက်င္ေနတယ္။
မင္းအတြက္ လူတစ္ေယာက္လိုအပ္ေနတယ္။
အဲ့ လူက ကိုယ္ျဖစ္ခြင့္ ႐ွိတယ္မလား။
ကြၽန္ေတာ္ ဘက္သို႔ သူ႔ကိုဆြဲလွည့္ၿပီး
သူ႔ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္က်စ္က်စ္ပါေအာင္
ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။
"ကေလး...နားေထာင္ ေလာကႀကီိးမွာ
တရားမွ်တမႈဆုိတာ မ႐ွိဘူး
ေလာကႀကီးက လိမ္တယ္ ညစ္ပတ္တယ္
သူက မေကာင္းဘူး"
သူ ကြၽန္ေတာ့္စကားေတြကို နားမလည္သလို
"အဲ့ဒီေတာ့..."
ကြၽန္ေတာ္ နာက်င္စြာ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ၿပီး
"သူ႔ကို ဆန႔္က်င္မွာေပါ့..."
သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းမွ အျပံဳးတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ေတြလိုက္ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ ဒဏ္ရာေတြကို
မေပ်ာက္ကင္းေစဘူး ဆိုရင္ေတာင္
ကုစားေပးလို႔ေတာ့ရပါေသးသည္။
သူကြၽန္ေတာ့္ခါးကို တင္းက်ပ္ေနေအာင္
ဖက္တြယ္ထားသည္။
သူ႔ေခါင္းေလးက ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္က်ယ္က်ယ္ေပၚမွီခိုထားသည္။
ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခုန္သံေတြကို သူမၾကားေအာင္
ႏွလံုးသားကို ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားရမလား မသိ။
"ဒီလိုေလးေနေပး...ကြၽန္ေတာ္ အား႐ွိသြား
သလိုပဲ"
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ငံု႔ၾကည့္ေတာ့
တကယ္ပါပဲ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို လိုအပ္ေနတယ္။
သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔
ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္
တာဝန္ေပးလိုက္သည္။
သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ေမာ့ေစၿပီး
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းသား ေလးကို ႏူးညံ့စြာ နမ္း႐ိႈက္လိုက္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ခါးကို ဖက္တြယ္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေလး က ကြၽန္ေတာ့္အက်ႌစကို
တင္းေနေအာင္ ဆြဲထားသည္။
သူ႔ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းပါးမွ တုန္႔ျပန္မႈကို ခံစားရသည္။
ကြၽန္ေတာ္ တပ္မက္မိတာ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ပါ။
သို႔ေသာ္ အနမ္းတို႔က အခ်စ္ကိုစတင္ေစသၫ္။
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးက ကြာက်သြားသည့္
အခ်ိန္မွ ကြၽန္ေတာ္ အသိစိတ္ဝင္လာသည္။
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...."
သူ႔ဘက္မွတုန္႔ျပန္မႈမလာေသာ္လည္း
အျပစ္မျမင္တဲ့ သူ႔အမူအယာေတြကို
ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။
"ဦးေလးႀကီးလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို သနားစရာ
ေကာင္ေလးလို႔ပဲျမင္တာပဲ"
ကြၽန္ေတာ့္အနမ္းေတြကို သူတစ္မ်ိဳးအေတြး
ေပါက္သြားျပန္ၿပီ။
"မဟုတ္ဘူး.....ကိုယ္ မင္းကိုသနားလို႔မဟုတ္ဘူး.....ခ်စ္လို႔"
သူကြၽန္ေတာ့္ကို စကားတစ္ခြန္းပင္မဆိုဘဲ
မ်က္ႏွာေလးေအာက္ခ်ကာ ျပံဳးေနတာကို
ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့လွ်င္ သူကြၽန္ေတာ့္ကို
လက္ခံသည္ဆိုသည့္သေဘာ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကလည္း
ေလာကႀကီးကို ဆန္႔က်င္တဲ့
ရန္သူ အေနနဲ႔ တည္႐ွိေနတယ္မလား။
______________________________________
လူလံုးလာျပတာပါ😁😁😁
ထပ္မဒိတ္ရင္ အထုခံရမယ္ဆိုလို႔ပါ😊😊
ငဲ့!!ငဲ့!!!ခ်စ္တယ္ တာ့တာ✋✋
