Effe iets anders

Mijn verhaal

Ik reis terug in de tijd.
Terug naar toen ik nog een kleuter was.
Mijn alles eerste dag op school.
Ik was blij dat ik naar school mocht.
Maar die blijheid zou al snel veranderen in verdriet en angst.
Nooit van mijn leven had ik gedacht dat 4 en 5 jarige kinderen konden pesten.
Nooit.
Het leek zo onwaarschijnlijk.
Ik was nog zo jong.
Net als de rest.
En toch, toch konden ze al pesten.
Ik had kort haar, dat weet ik.
Ik was en ben geen jongen.
Ik zag er ooit uit als een jongen.
En dat, dat zorgde voor een aanleiding om mij te gaan pesten.
Mijn blijdschap werd verdriet.
Ik werd genegeerd en uitgescholden.
Ze waren vier en ze kende al zulke erge woorden.
Toen ik thuis kwam werd het verdriet angst.
Angst om terug te moeten naar de hel die ze school noemen.
Waarom ik.
Waarom moest het nou zo gaan.
Ik wist het niet.
De wereld was voor mij een groot raadsel.
Leven was voor mij een nog groter raadsel.
En ik was om te vechten voor het antwoord.
Ik moest weten waarom het nou zo ging.
Er moest een reden zijn.
En ik zou er hoe dan ook achter komen wat die reden dan was.
Wat ik toen niet wist is dat die keuze.
Die keuze om antwoorden ten krijgen er voor zou zorgen dat mijn leven in zou storten.
Dat die keuze mij zou verwoesten.
Maar ik maakte de keuze.
En ongedaan maken kan ik het niet meer.

Dit is weer een deel van mijn verhaal.Ik weet dat de schrijfstijl anders is want het eerste verhaal dat ik schreef is van iemand anders.Dit is mijn verhaal.En ik schrijf het zoals ik ben.En wie ik ben kan je niet veranderen.