Long Lost Secrets

-2-

Een gil doorsneed de stille nacht.  Ik veerde overeind en kwam voor de zoveelste keer in mijn hele leven met mijn voorhoofd tegen de balk terecht.  In mijn hoofd wordt er chagrijnig gegrommeld.  'Wat is dat voor herrie?', gromde Cinaed.

'Is dat wat jullie een "brandalarm" noemen?', vroeg Glais.

'Nee, dat is mijn zus.', antwoordde ik terwijl ik uit mijn bed klom.  Onderweg naar de deur stootte ik minstens vijf keer mijn hoofd, maar ik voelde geen pijn.  Toen ik eindelijk de deur had bereikt en opengetrokken, was het licht in de hal al aan.  Hanz greep mijn schouders vast en hield me tegen.  'Wat krijg jij?', schreeuwde ik verrast.

'Rose is in orde, ga slapen.'

'Maar-!'

'Niets te maren.  Ga slapen, Kyle!' Ik gaf me niet gewonnen en begon me los te wurmen uit zijn greep.

'Rose is mijn zus, Hanz!  Jij zou ook niet willen dat ze pijn had als het jóúw zusje was geweest!'  Zijn greep verzwakte en liet me gaan.  Ik keek hem niet aan en liep onmiddellijk door naar Roses kamer.

'Lovey dovey!', jokte Cinaed met een zwoele stem.

BOIIIING!!  Een ijzerachtig geluid galmde door mijn hoofd, waardoor ik mijn evenwicht verloor en wat duizelig werd.  'Wat was dat?'

'WAAR WAS DAT VOOR NODIG?', schreeuwde Cinaed zonder mijn vraag echt gehoord te hebben.

'Geen commentaar.', was het enige antwoord dat hij kreeg.  Toen ik mijn ogen sloot en naar de jongens in mijn Innerlijke Huis keek, zag ik dat Cinaed zijn helm ingedeukt was, en dat Glais "onopgemerkt" zijn zwaard wegstak.  Ik zuchtte, maar hervatte mijn weg door het huis en gooide Roses kamerdeur met een zwaai open.  En toen zag ik wat er aan de hand was...

Ik bukte nog net op tijd om te voorkomen dat ik mijn hoofd kwijt speelde.  Een katana klauwde zich vast in de houten deurinlijsting.  Toen ik terug opstond werd er een tweede tegen mijn keel gehouden.  'Eh, dat is volgens mij niet om je mee te scheren.', beefde ik.  Ik dook weer naar onder en voorkwam het feit dat ik in schijfjes zou zijn gehakt.

'Gnagnar!', kraste een van hen.  Een vertaling zou handig geweest zijn, maar daar kon ik nu moeilijk om vragen als ze me wouden spietsen aan hun satéprikkers.

Weer slaagde ik er in om hun scheermesjes te ontwijken, en zat ik uiteindelijk bij Rose op bed.  Of nou ja, ik zat op haar...  'Kyle, wat?'

'Niets aan de hand, Rosy - denk ik toch.  Jongens, een beetje hulp zou welkom zijn.'

'We doen ons best, maar ik heb geen flauw idee hoe we dit gaan doen!  We zijn hopeloos zonder ons lichaam!', reclameerde Cinaed.

'Probeer je ziel dan te verwisselen met mijne!', riep ik woordeloos uit.  Ik was helemaal aan het flippen omdat ik mijn zus van de ene kant van haar kamer naar de andere trok, hopend dat ze ons niet zouden raken met dat zo te zien extreem scherpe mesje dat ze in hun handen hadden - en ze hebben heus niet haar bijzettafeltje zojuist in twee gesneden met één enkele haal...

Tot ik plots in mijn Innerlijke Huis zat...

Dit hoofdstuk stond al een paar maanden te wachten om geüpload te worden.  Sorry dat ik er zo laat mee afkom.