Neden hep böyle oluyor? Kalbim yerden yere vurulup kırılıyor???
Aslında cevabı biraz da olsun biliyor gibiyim, benim yüzümden, bu yüzden kendimi hiç affetmeyeceğim bu zavallı kalbime ettiklerim için, zihin hayal kurar değil mi? Her şeyi o planlar,kurgular kalbin önüne sunar,zavallıcık da ne yapsın alır o hayalleri sanki o şeyler hep onda kalacakmış gibi sıkı sıkıya sarılır,bağlanır ama bilmiyordur ki bu acımasız hayatın alacağını hayallerini birgün. Sonra bir yığın insanın içinde çırılçıplak kalmış bir insan gibi kaçar kimsenin olmadığı en ücra köşelere, bir yere çıkmaz, beslenmez artık, hiçbir şeyle beslenemez, her tarafı kırılmış, dökülmüştür artık, düşünür saatlerce, günlerce, aylarca, yıllarca... Bulamaz cevabının onun diğerlerine bu kadar kıracak ne yaptığını, ağlar da ağlar ama kaçmak da onu çıkaramaz düştüğü bu kuyudan. Sevgiye açtır çünkü. Yine dönmeye çalışır, insan içine çıkmaya ama güvenemez kimseye, kimsenin verdiği o hayal kırıntılarını almaz, yaklaştırmaz bile yanına. O anlamıştır artık yaşadığı alemde yalnız olduğunu ve kimsenin ona yardım etmeyeceğini...
