Yirmi yıllık hayat yaşadım.
Yirmi yıl dile kolay…
Çok yanlış yaptım, çok doğru yaptım. çok eziyet çektim, çok eğlendim ama sonunda olduğum ve olacağım yeri kabullendim. İlginçtir insan hayatı, gidenleri bir zamandan sonra “normal” karşılamaya başlarsın, koymaz artık. Arkadaşlıklar, dostluklar, sevgililer, aile fertleri vesaire… Hepsi bir yerden sonra “vesaire”ye bağlanır gider. Sende sızı kalmaz, verdiğin savaş karşındakini kurtarmak için yetmez, hatta sen de batarsın… Ama dedim ya hepsi ‘vesaire’den ibaret kalır bir zamandan sonra, ne o insan, ne de verdiğin o savaş. Hepsi boş, hep “keşke yapmasaydım, değmiyormuş” hissi…
Bununla yaşamaya mecburuz a dostlar.
Mecburuz.
