Bazen sadece kendinizi dinlemek istersiniz. Odanıza kapanırsınız. Sevdiğiniz dizinin yeni bölümünü izlersiniz. Aklınıza bir şeyler yemek gelir, gidersiniz buzdolabının başına saatlerce dikilirsiniz ama size göre bir şey yoktur. Dolabı kapatıp tekrar yatağınıza, dizinize ya da filminize geri dönersiniz. Yakın arkadaşınız öldüğünüzü düşünür sizi arar "Heyy, hayatta mısın kontrol edeyim dedim" gibi söylemlerde bulunur ve siz de onu istemeden de olsa geçiştirip iyi olduğunuzu söylersiniz. (Bu satırları okuyorsan muhtemelen beni öldüreceksin bunu hissediyorum ama samimi olmak istedim.) İşte tam öyle bir dönemden geçiyorum. Depresyon değil, araştırdım. Çünkü kendimi öldürmek falan istemiyorum. Ya da umutsuzca, iç karartan düşüncelerim yok. Sadece geleceğe dair kaygılı hissediyorum. Ünivesiteye bu yıl kaydoldum ve bu yetişkinlik dönemi için bir adım bunun farkındayım. Ama ben yetişkin olmak istemediğime karar verdim. İş hayatı sıkıcı, ben kitabımı alıp yatağıma kıvrılmayı severken sabahın bilmem kaçında kalkıp otoriter sıkıcı insanların toplandığı binada vaktimi öldürmek istemiyorum. Düşünsenize tüm günün stresini içinizde biriktiriyorsunuz, eve bir geliyorsunuz artık evde kim varsa yandı, ev savaş alanı. Tanıdığım bir insan var (kimliğini açıklamak hoş olmayabilir o yüzden kim olduğu bende kalsın ama samimi olup doğruları söylemeyi tercih edeceğim) günün her saati söyleniyor. "Bunu niye buraya koydun, bu niye böyle,bu niye şöyle,bla blaaaa..." hayır yanlış tahmin bu kişi annem değil.Annemi sadece akşamları görüyorum yoğun bir iş temposu var ve bizim de görüşmek için kısıtlı vaktimiz var ki bende bu vaktin çoğunu odamda geçiriyorum.Neyse bu insan gibi olmak hayatımda en çok korktuğum şey.Biliyorum böyle şeylerden çok korkarsak başımıza gelebilir ama cidden böyle birini hayal edin. Hayat nasıl olur böyle biriyle? Ya siz de istemeden böyle birine dönüşürseniz? Kaygılandığım şey bir tek bu değil tabiki de. Şuan kafamda ayrı bir eve çıkmak var. Özgürlüğüme düşkün bir insanım. Annem de bunun farkında ve bana istediğim şekilde davranıyor. (babamla ilgili konuşmamayı tercih ediyorum) Ayrı eve çıksam kendime ait bir yaşam alanım olacak, istediğimi istediğim yere koyabillirim, bağıra bağıra şarkı söyleyebilirim, evimi dağıtırım ve istediğim zaman da toplarım bunlar çok çekici gelse de şu gibi zorlukları var; faturalar, kendini yalnız hissedip depresyona girme, gece kötü bir rüya gördüğünde yanında kimsenin olmaması ya da korku filmi izlediğinde tüm gece uyuyamamak. Bunun gibi daha bir çok şey. Dürüst olalım, ayaklarımızın üzerine basmayı istiyoruz fakat bu gibi zorlukları görmezden geliyoruz. İşte bunları dile getirmek için buradayım ( ya da yazıya dökmek için artık hangisini uygun görürseniz.) Bir kere şunu söylemeliyim ben sabırlı bir insan hiç değilim, her şeyden çok çabuk sıkılırım. Böyle bir sorumluluk almamı annem teklif etti. Ben hiç düşünmeden "Ben yaparım ya on dokuzum ben her şeyi kendim yaparım hadi bana ev tutalım" gibi triplere girsem ve yerin dibine çakılsam anneme gidip bunu söyleyemem. Çünkü bu tür konularda gururluyumdur, yaparım ederim dedikten sonra başarısız olduğumu söylemek istemem. Biliyorum bu aptalca bir düşünce çünkü insanlar konuşarak tüm sorunlarını çözebilirler. Bunu aşmaya çalışmak şuanda üzerinde çalıştığım bir proje ve başarılı olursam söz size de bahsederim. Size benden bir tavsiye, her şeyi düşünün ve kendinizi iyice tanıdıktan sonra karar verin. Hayat bu şekilde daha kolay olabilir. Herkese bu düşünceyi yayın!
