(ΚΑΤΑ)ΚΡΙΝΩ

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΤΣΑ

Η Ηώ με βαριά καρδιά έβαλε τελεία στην τελευταία λέξη του κεφαλαίου. Πήρε τα χέρια της από το πληκτρολόγιο μαζί με μια ανάσα, που τελικά δεν φάνηκε και τόσο χρήσιμη. Η ιστορία που έγραφε την έκανε πολλές φορές να γελάσει, να θυμώσει, να δυσκολευτεί και να δακρύσει. Οι ήρωες ήταν άνθρωποι δύσκολοι, όπως πολλοί από αυτούς που είχε συναντήσει στη ζωή της. Εκείνη τη μέρα δεν είχε προλάβει να φάει, για την ακρίβεια, δεν ήθελε. Ξύπνησε το πρωί με τη σκέψη στους ήρωές της, στα παιδιά της, όπως τα αποκαλούσε. Έφτιαξε τον καφέ της και αφού έκατσε μπροστά στον υπολογιστή, άναψε ένα τσιγάρο και φόρεσε τα ακουστικά ακούγοντας συγκεκριμένη μουσική. Διάβασε τα μηνύματα όλων εκείνων που αφιέρωναν τον χρόνο τους για να της μιλήσουν, έδωσε απαντήσεις, χαμογέλασε με το πάθος τους και ένιωσε ευγνωμοσύνη. Όμως έπρεπε να συνεχίσει ακόμα και αν ήταν λυπημένη ή κουρασμένη ή η οικογένειά της ήλπιζε για μια βόλτα μαζί της. Όχι γιατί κάποιος την ανάγκαζε να το κάνει, αλλά γιατί ανησυχούσε για το τέλος της ιστορίας της και κατανοούσε την αγωνία των ανθρώπων που περίμεναν. Έτσι άρπαξε όλα τα συναισθήματα των ηρώων της και ξεκίνησε να αφήνει τις λέξεις στη σελίδα. Πολλές φορές έκανε διάλειμμα. Κάποιες γιατί το σημείο ήταν δύσκολο, άλλες γιατι δεν έβρισκε την έκφραση που εκπροσωπούσε επάξια την περιγραφή και μερικές ακόμα, κοιτούσε τα σχόλια των ανθρώπων που την ακολουθούσαν σε αυτό που έκανε. Αυτό ήταν η ανάσα της. 

Μόλις ολοκλήρωσε το κεφάλαιο έπειτα από ώρες, κόλλησε την πλάτη της στην καρέκλα, κοίταξε από το παράθυρο και αναρωτιόταν πόσο χρόνο ήθελε η καρδιά της να σταματήσει να χτυπά τόσο δυνατά για να καταφέρει να πάει παρακάτω. Παρόλο που γνώριζε το τέλος, παρόλο που ακόμα και μέσα στο κακό, τη βία ή την αρρώστια έβαζε την αγάπη αρχηγό της, εκείνη ένιωθε συγκίνηση. Με τον άντρα της δεν αντάλλαξε κουβέντα. Του έριξε μόνο ένα βλέμμα οταν εκείνος ακούμπησε το φαγητό δίπλα της, για να παραμείνει στο πιάτο και να κρυώσει. 

Έδωσε απλόχερα το κείμενο στους αναγνώστες και είχε αγωνία αν θα ήταν καλή, αν θα τους ευχαριστούσε ή θα τους απογοήτευε. Η ίδια ποτέ δε πίστεψε πως ήταν τόσο καλή ώστε να παίρνει πάντα  εύσημα και κολακείες. Όχι μόνο γράφοντας ιστορίες, αλλά σε οτι έκανε στη ζωή της. Αυτό τη βοηθούσε να ψάχνει μέσα της και να γίνεται οσο καλύτερη μπορούσε.

Άξαφνα της ήρθαν οι ειδοποιήσεις που αφορούσαν τα σχόλια και εκείνη χαμογέλασε σπεύδοντας να τα δει. Μέσα λοιπόν σε όλες τις καλοδεχούμενες απόψεις, εκείνη είδε και την παρακάτω...