Silence

Τα φώτα της πόλης

Είναι υπέροχα τα φώτα της πόλης.

Οταν τα ατενίζεις από μακριά.

Οταν κοιτάς την ίδια την πόλη από μακριά.

Επειδή αρνείσαι να γίνεις μέρος αυτής της παρωδίας.

Αρνείσαι να ζεις τη ζωή κάποιου άλλου.

Να ονειρεύεσαι τα όνειρα κάποιου άλλου.

Ονειρα κλεμμένα.

Ζωή κλεμμένη.

Δεν είναι δική σου.

Κι όμως, εσύ την ζεις.

Κι ας μην είναι αυτό που επιθυμείς.

Απλά προϋπάρχει κι εσύ βρίσκεσαι πάντοτε στο προσκήνιο.

Πάντοτε.

Πότε, άραγε, έπραξες για εσένα;

Αλλωστε, ποτέ δεν βίωσες αυτά που ένιωθες ότι σου αναλογούν.

Ούτε που ήξερες τι σου αναλογεί, όμως.

Ούτε που ήξερες τον ορισμό αυτών που ένιωθες.

Ολα ήταν περίπλοκα, πάντοτε.

Ακόμα είναι.

Κι όλοι ψάχνουμε τι θα πει ευτυχία.

Και στη συνέχεια ξεχνιόμαστε.

Η ζωή που μας αναλογεί απορροφά κάθε όνειρο, κάθε επιθυμία, κάθε προσδοκία, κάθε απόκρυφη απαίτηση.

Εξανεμίζεται κάθετι προσωπικό.

Σκέψεις και ερωτήματα από εμάς προς την ίδια την ύπαρξη μας.

Την ύπαρξη της οποίας κάθε μέρα αμφισβητούμε τη δύναμη.

Δεν γνωρίζουμε, βέβαια, τον τυφώνα που κάθε ύπαρξη κουβαλά.

Και τον μαθαίνουμε μόνο όταν παρασυρόμαστε από αυτόν.

Με συνοδεία μπερδεμένες φωνές και κινούμενα χρώματα, πρόσωπα με εκφράσεις ακαθόριστες, ήχους που η ταχύτητα τους αλλοιώνει.

Τυφώνας.

Τα φώτα της πόλης γυρίζουν και γυρίζουν, μπερδεύονται, αναταράσσονται, συνέρχονται κι έπειτα συνεχίζουν να κινούνται πότε παράλληλα, πότε προορισμένα να τέμνονται, ως ευθείες φωτός. Ευθείες που συμβολίζουν τη ζωή. Προορισμένες να χορεύουν δίχως ρυθμό, με μουσική τους ήχους μιας πραγματικότητας.

Ακόμα παρακολουθείς;