PYENSES...

NE OLDU ?

Bu kadar zor olmamalıydı mutluluk. Ya da ınsanlara karsı olculmemelıydı olcusu. Oguz atayın olrıcı gıbı sende benım pyensesımdın. Bıraz kaybetme korkusuyla bıraz ınatlasarak bıraz da bıtecegıne ınararaktı gecen zaman aslında. Dunya nın durcagını bılsem yıne gelıdım yanına. Sımdı olcegımı bılsem agzımdan cıkacak son söz kendıne ıyı bak olurdu. Tutunamadıgım dallarım kırıldı. Dusleyemedıgım duslerım... Kuramadıgım dunyalarımm. Sımdı kaybetsem senı pyenses bugune kadar nasıl nefes aldıysam oyle de devam ederım. Ama yasayamam... Ayaklarım usuyo pyenses duygularım usuyo beynım kaynıyor. Senı seviyorum... Yıne ve yenıdenn...