Trouwen op het strand. 2 kinderen, Kevin en Charlotte. Een villa op het plattenland en een vakantiehuisje aan de zee. Dat is wat ik later allemaal wil. Ook al weet ik dat mijn leven niet zo zal zijn later, toch verlang ik er stiekem naar. Ik onderbreek mijn fantasieën als de grote villa waar robin woont, voor me opdoemd. Ik duw op de bel en neem een zo nonchalant mogelijke houding aan, voor zover dat lukt.
Ik hoor voetstappen dichterbij komen en de vlinders in mijn buik nemen toe. De deur zwaait open en Robin komt tevoorschijn. Hij ziet er verbazingwekkend goed uit in zijn denim shirt en zwarte broek. Ik zet een stap in zijn richting. Hij drukt een snelle kus op mijn lippen als teken van begroeting en vraagt dan: "Zullen we naar boven gaan?" Ik hoef niet te antwoorden, want hij trekt me al mee de trap op voor ik nog maar iets kan zeggen. Hij opent zijn deur en gaat in zijn zetel zitten. Ik plof naast hem in de zetel en kruip dicht tegen hem aan. Ik dwaal de kamer af met mijn ogen. Ik weet nu ondertussen al wel hoe zijn kamer eruitziet, maar het blijft me verbazen hoe netjes alles erbij ligt. Nergens een kaft, of een papiertje. Ik kijk naar Robin en zie hem doelloos voor zich uitstaren. "Is er iets?" Vraag ik wat onzeker. Even zie ik hem twijfelen, maar dan zegt hij: "Ik was aan mijn moeder aan het denken. ik heb gewoon schrik dat ik later net hetzelfde ga doen. Mijn problemen wegdrinken. En dat kan niet. Dat mag niet." "Je word niet zoals haar Robin. Jij bent sterker. En ze komt er wel door, dat weet ik zeker." Hij kijkt me aan en drukt me een kus op mijn neus. Ik kijk hem verlegen aan voor hij mijn gezicht vaspakt om zijn lippen hevig op de mijne te plaatsen. Een paar hemelse seconden ben ik weg van de wereld. Zijn hand die onder mijn bloesje kruipt, brengt me weer terug naar de realiteit. Ik weet niet waarom ik zijn hand wegduw. Ik weet dat hij van me houd en het voelt echt alsof hij de ware is, maar toch is er iets dat me tegenhoud. Hij kijkt me aan en ik zie aan zijn ogen dat hij het niet begrijpt. "Een andere keer." Zeg ik zelfverzekerder dan ik me voel. Hij zegt niets en dat neem ik hem niet kwalijk. Ik wil rechtstaan maar hij neemt mijn hand en trekt me tegen zich aan. "Het is oke, schat. Pas als je er klaar voor bent." O god, waarom is hij zo perfect? Ik zal die vraag nooit kunnen beantwoorden. Ik druk mijn lippen zachtjes op de zijne en fluister in zijn oor: "Dankje." Hij lacht naar me met de liefste glimlach die me doet stralen op een manier dat alleen hij dat kan. Ik nestel me terug tegen hem aan en hij streelt zachtjes door mijn haar. Langzaam sluit ik mijn ogen en zijn strelingen vervagen naarmate ik verder wegzak.
Ik word wakker en merk dat ik met een dekentje in de zetel lig. Ik kom langzaam recht en observeer de ruimte. Nog steeds de te ordelijke kamer van Robin. Waar zou hij zijn? Vraag ik me af. Ik sta recht en strompel naar de deur nog steeds een beetje stijf van het te lang in dezelfde houding gelegen te hebben. De deur staat op een kiertje. Ik duw ze verder open, en het felle licht doet pijn aan mijn ogen. Blijkbaar heb ik toch langer geslapen dan ik denk, want als ik uit het raam naar buiten kijk, zie ik dat het al aan het schemeren is. Ik voel me net alsof ik net alsof ik net ben opgestaan op een zondagochtend, maar dan in een ander huis dat toch voelt als mijn eigen huis omdat ik hier ontzeettend veel tijd doorbreng. Mijn ouders vertrouwen me blind. Wat ik niet goed snap aangezien ik een tiener ben en de meeste tieners zijn niet te vertrouwen(..) Waarschijnlijk ben ik een uitzondering omdat ik zo preuts ben dat ik als ik iets doe dat niet mag, me direct schuldig ga voelden. Sind ik Elize heb leren kennen is het al wel verbetert, maar toch voel ik me nog altijd niet helemaal op mijn gemak als we spijbelen van een les LO of wiskunde. Als ik voetstappen op de trap hoor, merk in pas dat ik al veel te lang stilsta. Het is Jeroen, de broer van Robin. Al zou je niet zeggen dat ze broers zijn , toch schillen ze maar 2 jaar. jeroen is 19 en Robin 17. Met zijn bruin groene ogen halflang blond haar is Jeroen helemaal het tegengestelde van Robin die helderblauwe ogen heeft en donkerbruine krullen met een stoppelbaardje dat ik toch zo ongeloofelijk sexy vind. Hij loopt me voorbij zonder ook maar één woord tegen me te zeggen. Dat verbaast me een beetje, maar ik hecht er niet zo veel belang aan als ik terug denk aan Robin die beneden zit. ik strompel de trap af en als ik halfverwege ben, zie ik de schaduw van Robin al in de zetel zitten. Ik doe mijn best om zo zacht mogelijk naar hem toe te sluipen, maar tevergeefs stoor ik tegen een tafeltje waar ik me altijd aan erger omdat het in de weg staat. Hij zegt niets. Ik zet nog een stap richting de zetel en druk een kus in zijn nek voor ik over de leuning kruip om me naast hem te zetten. "Ik moet maar eens gaan." Fluister ik. Ik sta recht en neem mijn tas van de grond. Ik hoor Robin zuchten, maar dan staat hij toch recht. Ik volg da lange gang tot ik aan de voordeur kom en duw ze open. Ik draai me om en zijn lippen raken de mijne weer. Zijn kus is lief en zacht. "Ik zie je snel!" Zegt hij nog voor ik de deur achter me sluit.
Ik weet het. Saai hoofdstuk, maar ik had even geen inspiratie meer :( Dat begint al goed aangezien ik nog maar aan het 2de hoofdstuk zit :o In het volgende ga ik proberen wat meer te laten gebeuren :) Hope you like it :3
Kus Sara xo
