Μέχρι και την τελευταία στιγμή όλοι πίστευα ότι ήμασταν πρότυπο ζευγαριού. Πόσο έξω έπεσαν όλοι ή πόσο καλό θέατρό παίζαμε και οι δύο παρουσία άλλων.
Νοσταλγώντας και ξαναδιαβάζοντας τα μηνύματα του πρώτου μας καιρού μαζί συνειδητοποίησα ότι όλα είχαν αλλάξει πια. Δεν ήσουν ο ίδιος. Δε μου μιλούσες και τον έρωτα να ξεχειλίζει από την κάθε σου λέξη. Δε με κοίταζες και τα μάτια σου να φωτίζονται, να φωτίζεται ολόκληρο το πρόσωπό σου. Έπαψες να μου κρατάς το χέρι να με φιλάς σε κάθε ευκαιρία, να βάζεις το χέρι σου πίσω από την πλάτη μου για να έρθω πιο κοντά σε εσένα. Σταμάτησες να μυρίζεις το λαιμό μου κάθε φορά που φορούσα κολόνια. Δεν ξανάπες ποτές "σ' αγαπώ".
Κι εγώ κάποια στιγμή σταμάτησα να σκέφτομαι τον εαυτό μου. Πάνω από όλους και από όλα ήσουν εσύ. Είχα φτάσει σε ένα σημείο που αποζητούσα τόσο πολύ το αγόρι μου που για ένα δευτερόλεπτο αν υπήρχε πιθανότητα να τον ξαναβρώ όλα τα υπόλοιπα δεν είχαν καμία ουσία.
Σε αγάπησα τόσο πολύ αλλά πλέον υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ότι σε μισώ, και δε θέλω να σε μισώ.
Σε ευχαριστώ για όλα τα πρώτα που μου χάρισες. Την πρώτη μου σχέση. Το πρώτο μου σ' αγαπώ σε κάποιον εκτός της οικογένειάς μου, τη πρώτη μας φορά. Το πρώτο μου ραντεβού (το ένα και μοναδικό που βγήκαμε οι δυο μας). Σε ευχαριστώ για όλα αυτά.
Δεν ξέρω τι έχει συμβεί αλλά το γεγονός ότι δε μου είπες με κάνει να αισθάνομαι ότι απέτυχα ως κοπέλα σου. Θα έπρεπε να αποζητάς την παρουσία μου στις δύσκολες στιγμές και όχι να με διώχνεις μακρυά σου. Θα έπρεπε να θες τις αγκαλιές και τα φιλιά μου.Ο τρόπος συμπεριφοράς σου τον τελευταίο καιρό με πλήγωνε τόσο πολύ! Αισθανόμουν μόνη μου αν και ήμασταν μαζί. Αισθανόμουν παραγκονισμένη και ότι η παρουσία μου δεν ήταν ευπρόσδεκτη.
Είπες ότι θα προσπαθήσεις. Παραδέξου το όμως, δεν προσπάθησες ποτέ. Δε θέλησες να προσπαθήσεις και αυτό πονάει.. πολύ.Θα μου λείψει η παρουσία σου, οι αγκαλιές σου, τα φιλιά σου, τα μάτια σου, τα μηνύματά σου. Πάντα θα έχεις μια θέση στην καρδιά μου όσο μεγάλη ή μικρή κι αν είναι στο μέλλον.
Αντίο,
το μικρό σου.
