Κάθισες ποτέ να σκεφτείς το πώς αισθάνομαι εγώ; Σκέφτηκες ποτέ το πόσο πονάω; Πώς ξεριζώνεται η καρδιά μου κάθε μέρα; Έλεγες ότι δεν ξέρω να αγαπάω, κι όμως σε αγάπησα περισσότερο απ' ότι με αγάπησες εσύ. Είμαι σίγουρη πλέον γι' αυτό. Κάθε μέρα με έβλεπες να διαλύομαι, να μην είμαι ο εαυτός μου. Έβλεπες στα μάτια μου το πόσο πληγωμένη ήμουν, το πόσο άσχημα με έκανες να νιώθω. Δε μίλησες όμως. Αντί να καρφώσεις το μαχαίρι κατευθείαν στην καρδιά και να τελειώσεις γρήγορα το μαρτύριό μου, εσύ κάρφωνες κάθε μέρα και ένα διαφορετικό σημείο πάνω μου. Έβλεπες το αίμα να στάζει από τις πληγές και γύριζες αλλού το κεφάλι.
Το τέλος μας το όρισα ε΄γ. Εγώ πήρα το μαχαίρι από τα χέρια σου και το έμπηξα στην ίδια μου την καρδιά. Όχι στη δική σου, στη δική μου. Έβλεπες τη χαρά και τη ζωντάνια να φεύγουν από μέσα μου μέρα με τη μέρα και εσύ συνέχιζες να με πονάς. Συνέχισες να με πληγώνεις. Αν εκείνη τη μέρα δε σε ρωτούσα αν ήθελες να είμαστε μαζί, πόσο θα το τραβούσες; Για πόσο ακόμα είχες σκοπό να με βλέπεις να πονάω; Το ευχαριστιόσουν; Απάντησε μου ειλικρινά. Σου άρεσε να με βλέπεις σε αυτή την κατάσταση;Αν α είχες τελειώσει όλα από την αρχή ίσως να μπορούσα να είμαι εκεί όταν με χρειάστηκες. Ίσως να είχα τις ψυχικές δυνάμεις γι' αυτό. Ίσως να μπορούσα να σου δώσω αυτή την αγκαλιά και για μερικά λεπτά να ξεχάσουμε μαζί τα πάντα. Όμως μόνος σου πέταξες αυτή την ευκαιρία. Με τα ίδια σου τα χέρια.
Ήθελα πολύ να είμαι εκεί για εσένα. Να σε πάρω μια αγκαλιά, να σκουπίσω τα δάκρυά σου, να απαλύνω τον πόνο σου. Όμως ποιος θα ήταν εκεί για εμένα; Όταν αφού θα έφευγες για άλλη μια φορά δε θα μπορούσα να αναπνεύσω. Όταν η κάθε μου ανάσα θα πονούσε μέσα στο στήθος μου; Ποιος θα ήταν εκεί για εμένα να απαλύνει το δικό μου πόνο; Να με πάρει μια αγκαλιά για να ξεχάσω τα πάντα;
Ζήτησες πολλά εκείνη τη στιγμή και το ξέρεις. Ζήτησες πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούσα να σου δώσω. Αλλά λύσε μου μια απορία. Για ποιο λόγο αισθάνθηκες την ανάγκη να μου κάνεις επίθεση για αυτή μου την απόφαση; Ειλικρινά δε σκέφτηκες ούτε για μια στιγμή το πώς αισθανόμουν εγώ; Το πόσο θα πληγωνόμουν εγώ; Με αγάπησες ποτέ πραγματικά ή όλα αυτά που ζήσαμε όταν ένας ενθουσιασμός; Ο ενθουσιασμός του κυνηγιού; ;
Αλλά όλα τελείωσαν όταν είδες ότι είμαι δική σου.
Όταν έκλεισα την πόρτα πίσω μου άκουσες το λυγμό μου; Έσταξε έστω κι ένα δάκρυ από ματιά σου; '
Τρεις μήνες μετά έχουν αλλάξει πολλά. Εγώ έχω αλλάξει. Αλλά για κάποιο λόγο ακόμα πονάω. Ακόμα θα μου φύγει ένα δάκρυ όταν θυμάμαι τις στιγμές που ζήσαμε. Ακόμα φοβάμαι ότι αν αφήσω τον εαυτό μου να ερωτευτεί, πάλι θα πονέσω το ίδιο, με τον ίδιο τρόπο.
Ήταν γελοίο, να ξέρεις, το να συγκρίνεις τους δύο χωρισμούς μας. Δεν ήταν το ίδιο και το ξέρεις. Εγώ δε σε άφησα ένα μήνα να αμφισβητείς τον εαυτό σου και να τρέμεις κάθε μέρα ότι θα είναι εκείνη η μέρα που θα σου ερχόταν η κεραμίδα στο κεφάλι.
Τελικά, μάλλον, δεν είσαι ο φύλακας άγγελός μου!
