Yeni Baştan

Herkese merhaba :) Wattpad ' da yeniyim ve okumayı bırakıp birazda yazmaya karar verdim. Umarım beğenirsiniz. < 3 İyi okumalar...

" Hadi Eda! Geç kalıyoruz kızım. " Annem İstanbul sokaklarında arkasında beni sürükler bir şekilde, elinde valizlerle koşuşturuyordu.Ablamı ziyarete gelmiştik buraya ve yaklaşık yarım saattir yolumuzu bulmaya çalışıyorduk.İstanbul çok büyük bir yerdi ve açıkçası İstanbul ' u gözümde şu ana kadar fazlaca büyütmüştüm.Kaybolmamız şaşırdığım bir şey değildi.

" Biraz yavaş olur musun anne! " dedim nefes nefese bir şekilde.Annem hala nereye gittiğini bilmiyor gibi gözüküyordu.Sonunda elimdeki valizi yere bıraktım ve olduğum yerde derin nefesler almaya çalıştım.Annem de yorulmuş olacak ki ' yola devam edelim ' türü bir şey söylemek yerine hemen yanımızdaki banka oturdu.O uflayıp puflarken ben aklıma gelen en iyi fikiri ortaya attım. " Ablamı arayalım bence anne.Onun arabası var.Bizi alır. " Evet, bunu daha önce niye düşünememiştim ki?

" Olmaz Eda. "

" Ama neden? " Sesim artık resmen yalvarıyordu anneme.Yorgunluktan ayaklarımı hissetmez olmuştum.

" Çünkü ona süpriz yapacağız. "

" İyide, " dedim itiraz eder gibi. " onun haberi vardı? "

" Kızım ablan bizi iki gün sonra geleceğiz sanıyor. "

" Anne iki günden ne olur? " diyerek fikrini değiştirmeye çalıştığımda annem yavaş yavaş yeniden yola çıkmaya hazırlanıyordu.Kesinlikle ablam ile annem ' inatçılık ' konusunda birbirlerine çok benziyorlardı.Ben ise daha çok aile içinde ' hala çocuk kalan ' olarak damgalanmıştım.Büyüdüğümü kabulleneceklerdi eninde sonunda.

Yeniden elime kendi valizimi alıp annemin arkasından yürümeye başlamıştık.Yanından geçtiğimiz dükkanlar o kadar sanat içerikliydi ki gerçekten kültür şehri olduğu buradan bile belli oluyordu.Türkiyenin başkenti Ankara değil de İstanbul gibiydi sanki.Hoş ben Ankara ' dan geliyordum.Garip bir şekilde orada ki lisemi yarıda bırakıp buraya gelmiştik.Geri dönermiydik ben bile bilmiyordum.İstanbul benim tanımımda ' uyumlu bir karmaşıklığı olan ' şehirdi.

" Hah! " dedi annem beniim duyacağım şekilde bağırarak. " Ablanın evini buldum.Bak şurada ki yüksek binalar. " Eliyle en az 20 kat olan iki tane binayı gösterdiğinde tek istediğim ablamın oturduğu dairenin alt katlarında olmasıydı.

Binanın önüne geldiğimizde anneme zili çalmak amacıyla kaçıncı kat olduğunu sordum.

" 16. "

" Şaka yapıyorsun değil mi? " diye elim havada anneme döndüğümde umursamaz bir tavırla " Hadi bas şu zile. " demişti.Onun kadar umursamaz olmak yapabileceğim bir şey değildi ama bir an önce uyumak istiyordum.Girer girmez yere yığılacağıma o kadar emindim ki...

Elimle tuşun kabartmalı olan tarafına baskı uygulayıp zili çaldıktan sonra megafondan " Evet? " diyen ablamın sesi duyuldu. " Biziz. " diye benden önce yorgunluğunu unutup neşeyle şakıyan annem sanki yüz yüze gelmişler gibi gülüyordu.Ani ruh hali değişimleri işte.Ablam önce sustu sonra şaşırdığını belli eden bir ses çıkardı ve kapı kulak tırmalayıcı bir ses ile açıldı.

Neyseki apartmanın içinde geniş, iki tane asansör vardı ve çok geçmeden 16. kata gelmiştik.Ben daha zili çalmadan ablam benden önce davranıp kapıyı açtı.Sarı saçları bir topuz şeklinde toplanmıştı ve eşofmanları ile duruyordu.Bizi görünce en yakınında olan anneme sıkıca sarıldı.İkisi de fazlasıyla mutlu gözüküyordu.Bir kaç dakikalık anne - kız kucaklaşmasından sonra en sonunda bana da sarılan ablamı ister inanın ister inanmayın, eskiden ne kadar kavga edersek edelim bende çok özlemiştim.Ablamın adı Sena ' ydı.İstanbul ' a taşınmasının sebebi ise üniversiteyi burada okumak istemesiydi.İrem adında ki ev arkadaşıyla beraber kalıyordu İstanbul ' da.

Ayakkabılarımı gelişi güzel çıkarıp içeriye hızlıca geçtiğimde annemin delici bakışlarını üzerimde hissedebiliyordum.Ama o kadar yorgundum ki hemen içerdeki koltuğa attım kendimi.Salon oldukça güzel döşenmişti.Beyaz ve mor renk tonlarının hakim olduğu salonda uyumak iyi bir tercihti.

Annem ile ablam sarmaş dolaş bir şekilde salona girip büyük, beyaz koltuğa oturduklarında hemen sohbet etmeye başlamışlardı zaten.Gözlerinin içi gülüyordu ikisinin de.Ben ise sohbetin dışında kalmış, mor koltukta uykunun gelip beni almasını bekliyordum.Sonunda ablam bana doğru döndü. " Senden n'aber, oda arkadaşı? " Oda arkadaşı derken göz kırpmayı ihlal etmemişti. " İyi. ...." diyerek geçiştirmiştim ablamı.Belki yarın uzunca sohbet edebilirdik ama bugün bu imkansızdı.

O kadar sıkılmıştım ki uflayıp puflamamak için zor tutuyordum kendimi.Onların keyiflerini kaçırmak istemezdim.Bir yandan da sıkıntının yan etkileri olarak susadığımı hissediyordum.Yerimden kalkıp ablama mutfağın yerini sorduğumda o da bir nevi beni geçiştirerek " Tam karşımızda. Dümdüz ilerle Eda. " demişti .

Mutfak salonun aksine kırmızı, beyaz çok çok az da siyah tonlarından oluşuyordu.Bu evin her odasının farklı bir tasarımı vardı sanırım.Önümdeki şeffaf, yarısına kadar dolu sürahiden tezgahtan aldığım bardağa su doldururken evin kapısı çalınmıştı.Elimdekileri bırakıp kapıya ilerlerken ablamda salondan buraya doğru geliyordu.Mutfak daha yakın olduğu için ondan önce gelmiştim ve dışarıda ki her kimse bekletmeden kapıyı açmam gerekiyordu.Ama nedense tereddüt etmiştim.Nede olsa ablamın arkadaşlarından biri olabilirdi ve küçük kız muamelesi görürdüm.

Sonunda kapının kolunu çevirip kapıyı açtığımda dışarıda duran kişiyi görmüştüm.

Gayet yakışıklı bir erkek...

Multimedia da henüz karakterler yok ama diğer bölümde Eda ' yı koyacağım. Umarım beğenmişsinizdir. < 3 lütfen oy verin ve yorum yapın. Buna ihtiyacım var. ( İyi veya kötü ) < 3 sizi seviyorum : 3 ^. ^