Zoals elke morgen stapte Vita op haar fiets. Zoals elke morgen stonden haar beste vriendinnen Rachel, Lizzy, Vanessa en Luna op haar te wachten op het bruggetje. En zoals elke morgen staken ze over. Maar op Vrijdagochtend 7:50 veranderde Vita's leven in een hel als ze worden aangereden. En wat als degene waardoor ze aangereden zijn, niet zomaar 'iemand' is.
Basis informatie over Vita: Ze heet dus Vita, ze is zeventien jaar. ze zit in het laatste jaar van haar school in Londen, hierna wil ze een opleiding tot visagist en kapper gaan volgen, haar hobby's zijn make-up, shoppen, en haar grote passie dansen.
Chapter 1:
Vrijdag / Vita:
*TRINGGG*. God wat haatte ik dit geluid. Het geluid van mijn wekker die riep: kom uit bed, je moet naar school! Met een harde klap stompte ik het herrie-makende ding uit en zuchtend dwong ik mezelf 1 been op de grond te zetten. Na een hoop kippenvel volgde mijn andere been en uiteindelijk stond ik naast mijn bed. Ik hoorde mijn moeder beneden alweer roepen: "VITA SCHIET JE OP, OVER EEN HALFUUR STAAN JE VRIENDINNEN TE WACHTEN OP HET BRUGGETJE". "Ja mam, calm down" riep ik nog halfslapend terug. Ik liep terwijl ik in mijn ogen wreef naar de badkamer, en zette de douche aan. Ik ging eronder staan en wachtte tot het water warm is, waarna ik mezelf met shampoo in zeepte en mijn haar waste met mijn speciale haar-shampoo waar niemand anders aan mag komen. Niemand, en dan bedoel ik ook echt niemand. Na een paar minuten stapte ik de douche weer uit en droogde me eigen af. Ik zocht naar mijn kleren, totdat ik me bedacht dat ik geen kleren mee had genomen de badkamer in. "Geweldig" mompelde ik chagrijnig, en pakte dus nog maar een handdoek die ik om mijn bovenlichaam bond. Ik draaide voorzichtig de deur van het slot, keek voorzichtig of ik niemand op de overloop zag en rende vervolgens mijn kamer in. Ik pakte mijn ondergoed en trok het snel aan, terwijl ik hinkelend (mijn ene been zat vast in het andere gat van mijn onderbroek) naar mijn grote kledingkast liep. Ik graaide een zwarte skinny jeans uit een lade, pakte mijn bordeaurode sweater waar opstond: Stfu, it's morning. Snel pakte ik nog een paar zwarte sokken uit een andere lade, en borstelde mijn lange, bruine (en onmogelijke) krullen totdat het er weer als een goedverzorgd vogelnest uitzag. Ik snap niet waarom mijn vriendinnen jaloers zijn op mijn haar, echt niet. Geef mij maar gewoon hun blonde stijle haar. Ik zocht naar mijn mascara, die ik overigens nergens kon vinden, waardoor ik binnensmonds vloekte. "VITA NIET SCHELDEN, JE MASCARA ZIT IN JE TAS". Riep mijn moeder van beneden. Oké dit is raar. Hoe heeft mijn moeder in Gods-naam gehoord dat ik vloekte? En nee, hoe wist ze dat ik mijn mascara zocht? Ik besloot het maar te laten rusten, zulke dingen had mijn moeder wel vaker, het zal wel in de moeder-dochter band zitten, ze kan vast in mijn hersenen kijken ofzo. Ik pakte mijn handtas van mijn bank, die precies groot genoeg was voor mijn schoolboeken, en pakte daar mijn mascara uit waarna ik het opdeed. Gelukkig was ik gezegend met een vlekkenloze huid, dus foundation of poeder heb ik niet nodig. Ik keek snel op mijn rooster wat ik vandaag had, maar kwam erachter dat al mijn boeken in mijn kluis lagen. Ik haalde mijn schouders op, zwaaide het tasje over mijn schouder en rende naar beneden. Mijn moeder stond druk aan ons wooneiland mijn broers werkbrood te smeren, en mijn broer lag daarintegen op zijn tas te slapen. Ik gaf hem een 'goedemorgen'stomp tegen zijn schouder, gaf mijn moeder en kus en keek daarna snel even op de klok. Nog 5 minuten, stik. Ik grabbelde mijn broers brood uit mijn broers handen, -wat van beide verontwaardigde blikken opleverde- en grijnsde breed. Ik deed mijn mini-uggs aan en deed mijn winterjas, sjaal, handschoenen en beanie op. Het was koud in Londen, volgens mij -10, dus ik kon me beter warm aankleden. Ik rende weer terug naar de keuken waar ik snel mijn tanden nog poetste, pakte mijn tas en zei mijn moeder -die opnieuw brood maakte- en broer gedag. Eenmaal buiten sneeuwde het ontzettend, wat weer binnensmonds gevloek opleverde. Ik draaide de schuurdeur van het slot, gooide mijn tas in mijn grote mand en sprong op mijn fiets.
'Vita, Vita, Vita' mopperde Vanessa. 'Wat' vroeg ik terwijl ik naast Vanessa fietste en mijn brood at. 'Je was gisteren niet op de danstraining'. Antwoordde Vanessa boos. Oja, ik had het haar belooft om te komen, Vanessa haatte het als ik een belofte niet nakwam. 'Sorry Vaness, helemaal vergeten. Nogmaals sorry, zal niet meer gebeuren'. Ik zag aan haar dat ze nog steeds boos was. 'Dat zei je 3 weken geleden ook' antwoordde ze me weer. 'Ja sorry hoor, Vanessa. Maar dat jij nou alle tijd van de wereld heb, mijn vader was gisteren een dagje thuis, dus ik dacht laat ik ook eens thuis blijven. Zoals je weet is mijn vader altijd op zijn werk of op zakenreis, dus misschien kun je daar ook een beetje rekening mee houden?' reageerde ik feller dan verwacht. Ik zag dat ze van mijn reactie schrok, maar haar blik verhardde net zo snel als dat ze schrok. Ze fietste naar voren, waardoor Luna wel naast mij moest fietsen. "Hé babe' riep Luna vrolijk naast me. 'Hey' probeerde ik net zo vrolijk te antwoordden. Ik slikte. Ik wilde Vanessa niet kwetsen, wat ik nu waarschijnlijk wel gedaan heb. Vanessa is heel belangrijk voor me, ik wil haar niet kwijt. Ik slikte nogmaals en zette me eroverheen, ik zou het later wel uitpraten. Maar als ik had geweten dat dit zou gebeuren, had ik het meteen goedgemaakt. In een flits zag ik 2 auto-lichten van linksvoor komen. Ik gilde, Vanessa gilde, Luna gilde, en Lizzy, Lizzy, het altijd stoere en dappere meisje, ze gilde. Voor het eerst zag ik haar bang. Het was de eerste en de laatste keer. Want ze waren allemaal dood. De auto is over ze heen gereden. Ik kon nog net uitwijken. Ik ben er met een paar breuken en blauwe plekken vanaf gekomen.
Ogod, Ogod, Ogod. Wat moet ik doen. God alstublieft, geef me een seintje. Ik weet dat ik nooit geloofd heb maar laat ze nog leven. God alstublieft. Ik kwam terug in realiteit en besefte dat ik op de grond lag. Ik hoorde sirenes, mensen gillen, bellen, huilen. Tot ik opgetild werd. Ik weet niet door wie. Ik was in schock. Ik weet niet hoelang ik gegild heb, maar het zal geweest zijn tot de ambulances er waren. Ik heb gegild tot de man met het gele jasje naar me toe kwam en doodleuk zei: 'Ze zijn dood'. Ik heb de man aangevlogen, naar hem geschreeuwd, ik heb hem geslagen. Maar ik krijg ze niet meer terug. Ze zijn dood.
