Εγώ και Εσύ

κεφάλαιο 4

6/11/14  Χθες ξύπνησα μέσα στη νύχτα καταϊδρωμένος. Έβλεπα εφιάλτες πάλι. Αφού λοιπόν δεν μπορούσα να κοιμηθώ για ακόμη μια φορά, πήγα στην κουζίνα και έφτιαξα ένα πράσινο τσάι μήπως και χαλαρώσω. Έτσι όπως έφευγα από την κουζίνα παρατήρησα τον κ. Μπίσκι να ξαπλώνει μπροστά στην πόρτα. Προφανώς περιμένει την Άντρια να γυρίσει όπως όλοι μας. Θα γυρίσει όμως? Και αν ναι, πότε? Δεν είχε λόγο να εξαφανιστεί, οπότε τι έγινε? Είναι καλά? Αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν στο  αστυνομικό τμήμα. Παρόλα αυτά το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν μια τρύπα στο νερό. Στο τμήμα δε βρισκόταν κανένας υπεύθυνος για την υπόθεση της Άντριας και ο αστυφύλακας που ήταν εκεί δεν έφταιγε σε τίποτα να ακούει τις φωνές μου και να ανέχεται την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μου βραδιάτικα. Ευτυχώς γλίτωσα με μια απλή παρατήρηση και λίγες φωνές. Γυρίζοντας σπίτι πήρα το γάτο και ξάπλωσα στην πολυθρόνα, άνοιξα το λάπτοπ και ασχολήθηκα λίγο με τη δουλειά. Την έχω αμελήσει αρκετά με όλα όσα έχουν συμβεί. Κανείς δε με παρεξηγεί βέβαια, αλλά δε μπορώ να αφήσω τους ασθενείς μου, εξάλλου η δουλειά με βοηθάει να ξεχνιέμαι. Κοιμήθηκα ξημερώματα και έτσι σήμερα ξύπνησα κατά της 1 το μεσημέρι. Το νιαούρισμα του κ Μπίσκι συνέβαλε σε αυτό, αφού ο καημένος είχε να φάει από χθες. Αφού τον τάισα, έκανα ένα γρήγορο ντουζ και ξεκίνησα για το σπίτι του Άλεξ. Κανονίσαμε να φάμε όλοι μαζί όπως συνηθίζαμε παλιά, μόνο που τώρα θα ήμασταν τρεις αντί για τέσσερις. Δε ξέρω πως θα πάει, είναι η πρώτη φορά που μαζευόμαστε για να κάνουμε κάτι "φυσιολογικό" μετά την εξαφάνιση της Άντριας. Δεν είμαι ιδιαίτερα ενθουσιασμένος να πω την αλήθεια αλλά ίσως μου κάνει καλό. Ίσως κάνει σε όλους μας καλό.