Evet Paşam...
Ben hiçbir zaman kimseye karşı çekinmedim senden, şuanda olduğu gibi... İçimde o kadar çok anlatmam gereken konu var ki ama ben şuan bu açıklamaları bir kenara bırakıp senin hayatıma girdiğin günden beri beni nasıl değiştirdiğini anlatıcam...
Evet seninle o şiir yarışmasına katıldığımız gün başladı herşey , sanki sen o şiiri okurken hissettiğin gibi bende senin o gözlerindeki şiiri okuyup hissedecektim bir gün ... Öylede oldu gözlerindeki o şiiri daha yakından , sen yanımdayken hissedebiliyordum artık...
Herşey çok güzeldi, geleceğimize dair o güzel hayallerimizi kurarken ayaklarım yere daha sert basıyordu artık gerçekten hayal olmasınlar diye ... Çok mutluyduk ,Çok Seviyorduk... Peki ben ne yaptım, sana söz vermiştim ama seni hayal kırıklığına uğrattım , hayallerimize ihanet ettim, o gözlerindeki şiiri hissesemedim, hemde ne bir kere ne iki kere akıllanmadım...
Ama artık büyüdüm-büyüdük ve geriye dönüp bakınca ne dedim biliyor musun? Keşke dedim her zaman ki gibi Keşke ... Keşke daha önce bunları yapacağıma verdiğim sözleri tutsaydım dedim, keşke hayallerime sıkıca tutunsaydım dedim, keşke bana gitme dediğinde o gözlerindeki şiiri ilk gün ki gibi okusaydım dedim ben...
Ama bu keşkelere rağmen her gece dualarımdaydın ve şükrümde de sen ol istiyordum... Çünkü hâlâ o ilk gün ki gibi, bizim şiirimizin bende olduğu gibi seninde kalbinin bir köşesinde yazılmaya devam ettiğini, sol yanında bize dair hâlâ kırıntılar olduğunu hissettiğim için...
Soruyorum şimdi o kırıntıları benim kalbimdeki kırıntılarla birleştirip bu aşkı benimle şiir gibi yaşamaya var mısın ?
