Ne olacaksa olsun, gidip söylemeliydim artık. Hem ne olabilirdi ki? Sanki söyleyeceklerim gerçeğin ta kendisi değilmiydi. Eğer bunu bilmezse canım daha çok acıyacaktı. Neyse dayandım kapısına ve zile bastım. O an bir pişmanlık duygusu sardı içimi. Her şeyi itiraf etmekten vazgeçmiştim sanki. Kaçmak istiyordum ama yürüyemiyordum. Belki de soğuktan böyle hissediyorumdur diye düşünürken arka bahçeden gelen güçlü bir havlama sesiyle irkildim. Tekrar kapıya diktim gözlerimi, umarım kapıyı açmaz diye yalvarıyordum içimden. Ama ayak seslerini duyabiliyordum, kapıya doğru yaklaşıyordu. Kapı açıldığında ne yapacağımı, ne diyeceğimi düşünmeye başladım hemen. Birden ne olduğunu, nasıl olduğunu anlayamadan karşımda buldum onu. Dilimi yutmuştum sanki. Her zamanki gibi boş gözlerle bakıyordum ona. Daha az önce düşünmüş olmama rağmen ne yapacağımı bilemedim.....
Kendime geldiğimde bir koltukta yatıyordum. Üstümde mavi, ayıcıklı bir battaniye vardı. Neden burada olduğumu bilmiyordum, hatırlamıyordum. Ama nedense mutlu hissediyordum kendimi. Şaşkın şaşkın etrafı incelerken odanın kapısından içeri "o" girdi. İşte o an neler olup bittiğini anlamıştım. Tam ona herşeyi itiraf etmek için gelmişken, o kapıyı açtığında salak gibi kucağına bayılmıştım.
Elindeki kahve fincanlarını masaya koyup karşıdaki koltuğa oturdu. Sanırım yeni uyanmıştı, üstü başı dağınıktı. Aşırı sıcak ve tatlı bir gülümsemeyle " İyi misin kardeşim ? " dedi. İşte yine aynı şey, bana kardeşim demişti. Kalbim paramparça olmuştu. İstemeden gözlerimden bir iki damla yaşın aktığını farkettim. Kazağımın kollarıyla gözlerimi sildim. Ağladığımı görmüştü. Yanıma yaklaşıp "Neyin var senin ?" dedi ve bana sarıldı. Ben de ona sarıldım, sımsıkı...
Hiçbir şey konuşmadan böyle saatlerce kalabilirdik ama sessizliği o bozdu. Tekrar " Neyin var ?" diye sordu. Cevap vermek istemiyordum ama eğer şimdi cevap vermezsem birdaha böyle bir şeye cesaret edemeyeceğimi düşündüm. O an ağzımdan şu sözler çıktı " Bir daha bana sakın kardeşim deme ! Bu... Bu benim canımı acıtıyor.. " Bir yandan ağlıyor bir yandan da acaba ne yapacak diye bekliyordum. Uzun süre öylece durup gözlerimin içine baktı. Sonra göz yaşlarımı silip bana tekrar sarıldı ve kulağıma bir şey fısıldadı " Seni seviyorum.."
Sonra annem " Hadi kızım okula geç kaldın ! " diyerek yorganı üstümden çekti ve uyandım !!!
..
