O ikisine bakakalmıştım ve ne yapacağıma şaşırmış haldeydim. Onları öylece bırakma zevkini yaşamak isteyerek onlara arkamı dönüp kuruladığım bardağı yerine yerleştirdim. Bu zevk sadece iki saniye sürmüştü. İçimi kaplayan acıma duygusu hemen bir şeyler yapmam gerektiğini söylüyordu. Onlar saklanmaya çalışıyorlardı ve bu hallerinde herhangi bir hayrana imza bile atamazlardı. Hayranlarını görebilmek için gözlerini açabilirler miydi onu da bilmiyordum.
“ Bob, buraya bakmalısın!”
Endişeli halimi görünce hızla yanıma gelmişti.
“ Onlara bu kokteylleri kim verdi? Kim bilir kaç kadeh indirdiler?”
“ Jessie, bunlar kim?”
Fısıldar gibi konuşup Bob’ın kulağına eğilmiştim.
“ Zayn Malik ve Harry Styles. Her gece gelen Louis’in gruptan arkadaşları. Umarım benim dışımda bir gazeteci yoktur burada.”
“ Ben de burası neden böyle kalabalık diyordum. Biri onların burada olduğunu söylemiş olmalı.”
Yaptığı şeyin “ Söyleyen sen misin?” cevabını bulmak için olduğunu açıklamama gerek yoktu.
“ Ah, hayır. ‘Henüz’ öyle bir şey yapmadım. Onları kimse tanımadan hemen buradan uzaklaştırmalıyız. Pek ayılacak gibi durmuyorlar.”
Bob söylediklerimi ciddiye alarak gidip ne içtiklerin baktı. Sinirli bir ifadeye dönen yüzü sesine de yansımıştı.
“ Angela!”
Angela dibinde bittiğinde korkmuş haldeydi.
“ Efendim Bob?”
“ Ben sana bu kokteylleri mi dedim? Gidip o özel bölümü nasıl bulduğunu da aklım almıyor. Bundan kaç kadeh içtiler?”
“ Sa-sanırım şu esmer olan iki, diğeri de üç.ya da… Of bilemiyorum, ikisi de üç kadeh içmiş olabilir.”
“ Ne! Ayılmaları en az beş saati alır! Uyanmalarını bekleyemeyiz!”
Dayanamayarak aralarına girmek zorunda kaldım;
“ Konuşmanıza -ya da tartışmanıza- sonra devam edersiniz. Şimdi onları ne yapacağız?”
“ Evine götür.”
“ Neden böyle bir şey yapayım?”
“ Onları sen buldun ve bu senin derdin.”
“ Benim derdim filan değil. Onlara bakıcılık yapacak değilim. Kimse onları tanımadan arka tarafa götürsek? Buna orada karar veririz.”
“ Peki, tamam. Angelo, yardım et!”
Angel kardeşler ( onlar için böyle söylemek hoşuma gidiyor ) Zayn’i, Bob ve ben de Harry’yi arka tarafa taşımaya başlamıştık. Bir ara Harry ya ayılmış ya da uykusunda sayıklamıştı;
“ Saçlarıma dokunmayın! Onları tel-l tel-l yıkıyor-rum.
Dili dönerek söylediği sözlere karşılık vermedim. Ki saçına dokunan yoktu!
Küçük odada eski bir kanepe ve pek rahat görünmeyen tekli bir koltuk vardı. Bob’la Harry’yi kanepeye yerleştirirken Angel kardeşler de Zayn’i koltuğa oturtmuşlardı. Bir süre oturan Harry –ki hala uykudaydı- kanepeye sonradan boylu boyunca uzanmıştı. Saçları, bukleleri dağılmış halde duruyordu. Bir süre onun sessizce kesik kesik horlamasını dinledim. Bu öyle düşük seviyedeydi ki nefes aldığını bile düşünebilirdiniz. Ama bu sesi bilirdim. Nefese benzese de bir horultuydu.
