Gedichten vol pijn

Mijn leven vol pijn

Dit is mijn eerste gedicht dus als het slecht is, kan ik er niks aan doen.

Nu ben ik aan het huilen, zoals altijd.
Maar dit keer niet alleen van binnen.
Dit keer huil ik ook van buiten.
Dit keer ben ik echt gebroken.
Ik kan dit niet meer aan.
Ik ben er helemaal klaar mee.

Dan gaat ze zegt dat het mijn vaders schuld is, en dat als ik dit verkloot hij wint...
Ze zegt alleen maar slechte dingen over hem, maar ZIJ is degene die ervoor zorgt dat ik een wrak ben.
ZIJ is degene die ervoor zorgt dat ik dood wil.
Dat doet ZIJ, niet alleen HIJ.
Dit keer ben ik echt gebroken.

Ik ben bang.
Bang voor wat het leven me nog meer gaat aandoen.
Bang voor wat de volgende set van het lot zal zijn.
Bang voor wat er komt.
Bang voor wat ik zal doen als het zo door gaat.

Ik wil niet weten wat er hierna komt.
Wat de volgende ramp zal zijn.
Wat de volgende breuk in mijn hart zal veroorzaken.

Ze maakt mijn leven een hel.
Hij maakt mijn leven een hel.
Zij maken mijn leven een hel.
En er is niks dat ik eraan kan doen.
Niks dat ik kan zeggen, om het op te laten houden.
Niks.
Helemaal niks.
En zo zal het waarschijnlijk altijd zijn.

Rust.
Dat wil ik.
Rust van al dit gedoe.
Rust van al die ruzies.
Rust van al die beschuldigingen.
Rust van het leven, dat een hel is geworden.

Soms denk ik terug aan toen ik klein was.
Toen alles nog goed ging.

Er nooit grote problemen waren.
Ik niet de schuld kreeg van alles.

De tijd dat mijn hart nog hield van het leven,
In plaats van het te haten.

De tijd dat mijn hart nog heel was,
En niet afgebrokkeld en stuk.

De tijd dat ik uitkeek naar een nieuwe dag.
De tijd dat ik wakker werd met een lach.

Het is nu het tegenovergestelde.
Ik kijk nooit meer uit naar een nieuwe dag.
Ik word nooit meer wakker met een lach.

Dat is mijn leven nu.
Mijn leven de hel.

Dit was het eerste gedicht van mijn nieuwe boek. Ik hoop dat jullie accepteren wat de boodschap is. Ik hoop dat jullie mij accepteren.
-Scarlett