Black-out.

Hoofdstuk 21 - The ending.

1 jaar later -.

Het is nu bijna anderhalf jaar geleden en ik moet zeggen dat het me leven dramatisch heeft verandert. Naar vele fysio therapieën en oefeningen later, kan ik eerlijk en trots zeggen dat ik zelfstandig kan staan en kleine stukjes kan lopen. Vanaf de keuken naar de bank bijvoorbeeld. We zijn met zijn vieren onafscheidelijk en zien elkaar dagelijks. Naast ons drukke schema van school en andere bezigheden ben ik vooral met hun bezig. Ik ga nog steeds iedere week naar het graf en leg er dan een bloemetje neer. Sinds kort heb ik last van depressie en zie ik dagelijks een psycholoog. Daar praat ik over de ontvoering en over het feit dat ik een been minder heb. Ook werd er toen vastgesteld dat ik nooit over mijn ontvoering heen zou komen, tenzij ik gerechtigheid krijg. Dat doet me denken aan onze belofte. We hadden elkaar beloofd dat als een van ons ter overlijden zou komen dat we de dader zouden zoeken. Op dit moment wil ik me eerst focussen op het leren lopen, daarna de dader zoeken. Anouk studeert aan de universiteit samen met Kent. Ze studeert voor een acteeropleiding en Kent voor muziek. Lucy werkt bij een modellenbureau en ik? Ik ben bezig met herstellen. Over een half jaar mag ik eindelijk weer terug na school, daar ga ik studeren voor politieagente. Ja, sinds dat ik terug ben, ben ik heel anders naar politieagenten gaan kijken. Ze zijn extreem behulpzaam en daar heb ik enorm veel respect voor. Ik wil me graag inzetten voor mensen die hulp nodig hebben. Natuurlijk weet ik als geen ander dat je hulp erg nodig kan hebben. Ook wil ik me graag inzetten voor mensen die een trauma hebben meegemaakt. Om er met ze over te praten, leren ze dat ze niet alleen zijn. Dat kunnen ze misschien wel waarderen. Liza zou trots op ons zijn.

Dit is het moment waar ik nu ben. Vele tegenslagen, tranen en pijntjes verder. Maar hé, ik heb het gered. Ik wacht nog steeds op gerechtigheid, maar daar ga ik voor zorgen. Ik heb je mijn verhaal verteld, vertel je mij nu het jouwe?